Gayting #7: Ik ben meer waard dan dat..

Precies een jaar geleden begon ik een blog over mijn liefdesleven. Hoe werkt dat nou in de gayscene? Is dat nou werkelijk anders dan in de straight scene, in hoeverre die dan ook bestaat. Ik deelde over de offline gay wereld, de online gay wereld, de clichés die je als single gay van 29 tegenkomt, mijn persoonlijke pijn daarin, de goede voornemens die ik daarin had en hoe ik daarin vorderde. Daarna bleef het heel lang stil. Dat zegt wellicht voldoende…

Misschien past deze blog niet helemaal in the better part of me. Ik denk echter van wel, omdat bij de verbeterde versie van mij ook het toelaten en erkennen van mijn eigen pijn hoort. En als iets mij momenteel raakt en pijn doet is het hoe liefde nog steeds voor mij is. Ik ken het gewoon echt niet. Ik begin langzaam steeds vaker te geloven dat ik 88 jaar wordt zonder enige vorm van genegenheid te kennen. Dat is misschien geen gezonde, hoopvolle gedachte. Echter, het is opnieuw teleurstelling op teleurstelling. Afwijzing op afwijzing. Opmerking op opmerking. En de hoop is daardoor echt even op.

Alleen al als ik kijk naar de afgelopen 3 maanden. Ik had een leuke jongen online leren kennen. We hadden wat heen en weer gechat en er was best leuk contact. We deelde wat over ons leven en we spraken de intentie uit om met elkaar af te spreken. Hij vroeg om wat meer foto’s van mij (just regular foto’s!). Ik stuurde er enkele en een foto van mij en een goede vriend, waarmee ik ook de vierdaagse heb gelopen. Zijn reactie: “WIE IS DAT??”, “IS HIJ OOK HOMO?”, “KAN IK NIET MET HEM AFSPREKEN?”. En weg was de interesse in mij. Ik vond hem echt best interessant, maar het was tegen beter weten in. Ik moest loslaten. Ik was wel meer waard dan dat en het zou toch nooit iets tussen ons kunnen worden.

Uiteraard zorgde het voor slechte coping en veel pijn. Ik moest echter verder. Zo ging ik ook uit. Eens niet in een gay tent, maar gewoon in een lokale kroeg. Hier had ik even oogcontact met een best aantrekkelijke jongen. Een andere jongen had hem al eerder aangesproken en hier had die niet zo positief op gereageerd. Mijn ogen gingen soms echter automatisch weer naar deze cute verschijning. Hij kwam opeens op mij af en dacht, oh wow zal iemand op mij afstappen. Ik kreeg echter te horen “ALS JE NOG EEN KEER KIJKT DAN RAM IK JE HELE ******BEK KAPOT”. Het bevestigde al mijn schema’s van niet leuk genoeg zijn. Het maakte mij nog kleiner dan ik al was en ik ging definitief nooit meer in het echt op iemand afstappen. Ik was wel meer waard dan dit natuurlijk en moest dit loslaten. Het zei meer over hem dan over mij.

En zo ging ik verder. Toch maar weer verder proberen op de datingsite waar ik veel te veel geld voor had betaald, maar waar het aantal mannen erop toch tegenviel. En toch was daar eind juni opeens contact met een leuke jongen uit Nijmegen. Het klikte, we hadden dagelijks contact. Na een week vroeg ik of het misschien leuk was om af te spreken. Dat vond hij te snel gaan. En zo hadden we nog drie weken contact. Op een avond zat ik heel negatief en kon ik even niet heel decent antwoorden naar hem. Ik bood daarvoor mijn excuses aan, hij vond het niet erg en had zelf ook wel eea meegemaakt in het leven. En zo voelde het contact heel veilig en leuk. We zouden de zondag voor de vierdaagse afspreken na vier weken vrijwel dagelijks contact. In de ochtend vroeg ik de tijd en locatie en bevestigde die dat. Echter een aantal uur later kreeg ik een berichtje dat die dacht dat onze levens toch te ver uit elkaar zouden liggen. Dat die niet genoeg tegenwicht kon bieden aan mijn sombere periodes en dat die dacht dat ik nu niet in een levensfase zou zitten voor een relatie. Ik was wel meer waard dan dit natuurlijk en moest dit loslaten.

En dat is het van afgelopen maanden. Geen enkel iets waar ik echt meer hoop uit kan halen. Mijn tweepersoonsbed is sinds de 3 jaar dat ik hier woon altijd leeg gebleven, behalve van een goede vriend die er in sliep. Deze ervaringen maken mij extra onzeker. ik hoorde wederom van meer mensen dat ik misschien gewoon niet geschikt ben met mijn problematiek voor een stabiele relatie. Ik ben 30 en weet nog steeds niet hoe ik liefde moet spellen. Ik heb de komende tijd van leeftijdgenoten opnieuw trouwerijen, baby showers en ontmoetingen van vrienden hun nieuwe relaties. Ik moet de bevestiging volledig uit mijzelf halen. Ik ben meer waard dan deze ervaringen. Maar de tranen vloeien vandaag hierom. Ik mis een knuffel, ik mis iemand die mij vertrouwen geeft. Want nu ik inmiddels the better part of me ben geworden en weet dat ik leuk genoeg ben, is dat best pijnlijk dat dat door leuke jongens nog nooit is bevestigd.

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.