Juli is een maand geweest van twee gezichten. Niet qua weer, want mijn god wat bleef het droog. Wel qua stemming was het echt van crisis tot trotsheid. Aan het begin was het erg zwaar, ik had wat grote teleurstellingen en kon er helaas nog niet op de juiste manier mee omgaan. De vierdaagse leek echter het omslagpunt. Ik zag daarin dat ik veel meer in mijn mars heb dan ik soms verwacht. Gedurende de vierdaagse was dat een gevecht en ik ben echt onwijs dankbaar voor de bro waarmee ik samenliep en dat die het aanvaarde en mij er doorheen hielp..
Het is een best bijzondere maand geweest. Ik weet absoluut niet of ik de goede lijn die sinds de vierdaagse is ingezet kan volhouden. Ik heb echter meerdere bijzondere stappen gezet in juli. De brief die ik aan mijn inner circle schreef die mijzelf en mijn inner circle behoorlijk wist te raken vond ik een belangrijke. Ik gaf aan dat ik verdrietig was over mijn eigen gedrag. Dat ik probeerde te leren, maar dat dit zo vaak nog mis ging en dat ik soms echt niet verder wist hoe dan. Daarnaast schreef ik een blog over mijn liefdesleven. Ik probeerde niet alleen louter te klagen en terug te vallen in alle negatieve coping, maar juist mijn eigen verdriet en pijn te erkennen. Dat ik al 8 maanden op een datingsite sta, maar dat het nog niet tot die ware heeft geleid. En dat de single jaren soms echt heel pijnlijk en moeilijk zijn. Ik mag dat erkennen.
Tevens ben ik heel trouw geweest in het opschrijven van complimenten voor mijzelf en een positief motto. Op slechte dagen: “Knap doorgeknokt held” en op goede dagen “Mr positivo kanjer”. Het is deels zelfspot, humor en zelfinzicht, maar ook discipline, doorzettingsvermogen en selfcare. Het beschrijft het beste van waar ik nu sta en waar ik aan werk. Dat er sinds 22 juli geen negatieve tweet, appje of andere overdreven roep om aandacht meer kwam. Ik ben daar oprecht heel erg trots op.
Dat je niet te veel tegelijk moet veranderen is ook duidelijk. Daarom ben ik niet al te streng op de 270 minuten die ik gemiddeld op mijn telefoon zat. Ja 4 uur en 30 minuten is achterlijk vaak, net als de 111 keer dat ik mijn telefoon gemiddeld ontgrendelde. Deels ook te verklaren door de vele foto’s van met de vierdaagse, maar ook doordat ik hem er te vaak bij pakte op slechte momenten. Maar goed, wat ik zeg, heel erg boos en verdrietig ga ik daar voor mijzelf niet op zijn.
Ook het lezen bleef wat achter, ik las alleen een bizar (slecht) boek uit en maakte er daarnaast weinig tijd voor. Mede ook door de vele uren tour de france, WK en Wimbledon dat ik keek. Wat was dat genieten! Mijn stemming was algeheel een 5.6 en dat rekenen we gewoon net als vroeger als een voldoende. 10 dagen waren onvoldoende. Op 11 dagen was mijn negatieve coping heel erg aanwezig. Dit is beide al een verbetering sinds juni.
Ik hoop echt dat ik deze positieve lijn door kan zetten. Als ik kijk hoe ik juli ben geeindigd is dat voor mij doen bijzonder knap. Ik ben mijzelf even bewust van alle negatieve triggers en ga er opeens anders mee om. Ik ben echt trots op mijn eigen discipline van hard trainen voor de vierdaagse en deze uitlopen. Voor mijn eigen gedrag steeds onder de loep nemen en daar heel kritisch naar mijzelf voor naar kijken.
Met een bierfestival met vrienden, de openingswedstrijd van feyenoord van het seizoen, een bezoek aan de eerste kamer, het Wk voetbal, Wimbledon, Tour de France, het oppakken van hardlopen, epische trainingen met de vierdaagse, mooie open gesprekken met vrienden, knuffels, afscheid in Staphorst, mooie brieven en kaartjes was het een bijzondere maand. Ik ben iedereen dankbaar aan mijn zijde en droom echt dat dit echt de ommekeer is geweest.
