Enthousiast vertelde ik jullie over mijn droom de marathon. Gretig stond ik op zondagmorgen op om een grote afstand te rennen. Heerlijk met een zonnetje of door regen en wind. Het maakte mij niet uit. Wat was het heerlijk voor mijn hoofd. Langzaam de kilometers uitbouwen. Soms een dipje, maar nee het ging best goed. Ik kon het aan. En toch negeerde ik 1 ding: mijn darmen.

Ik heb namelijk disfunctionerende bekkenbodem en regelmatig darmklachten. Dit is een dusdanig probleem dat ik fecale incontinentie krijg gedurende hardlopen. Letterlijk ontlasting niet meer kunnen ophouden. Erg vervelend en gênant. Gisteren opnieuw en dit was ruim niet voor het eerst. Naast dat het angst aanwakkert dat dit kan gebeuren, heb ik nog niet een modus gevonden om het aan te voelen komen, te kunnen voorkomen. Ik ga ook niet te diep, gisteren liep ik een langzaam rondje op hartslag 140. En toch ging het halverwege weer mis.

Vandaag voelt nog niet goed en dit is het derde weekend dat ik een lange duurloop laat schieten. Het is nog maar 5 weken en nog geen 30km gehaald. Het is niet reeel om er nog voor te gaan en het is ook onverstandig met de klachten die ik heb. Het is niet anders. Ik loop de marathon niet. Ik moet het uit mijn hoofd zetten. En omdat dit al 7 jaar zo is en eigenlijk steeds erger wordt, ondanks ruim 6 maanden bekkenbodemtherapie vorig jaar, moet ik deze droom definitief uit mijn hoofd zetten willen mijn klachten niet veranderen.

Ik lijk vrij gezond, omdat ik werk heb en daarin het goed doe. Ik denk alleen dat hoe het bijvoorbeeld met rijden gaat, hoe ik mij daarnaast blijf voelen dat ik toch weer ga aandringen op nieuw onderzoek bij de huisarts. Ik vind mijn kwaliteit van leven nog steeds een 4. Ik heb problemen in seks, met mijn grootste hobby hardlopen en in energie. Het leven als single met werk is daarbij vrij vermoeiend. En vrij eenzaam.

Ja ik doe veel ernaast, maar dat valt anderzijds ook nog wel mee. Veel is niet zichtbaar. Enfin, ik hoef het ook niet verder uit te leggen. En rennen met pampers dan? En gewoon nog rustiger? Oplossingen denk ik en onderzoek ik zelf wel lieve mensen. Ik heb al veel geprobeerd, maar het is nu gewoon echt niet reëel om de hele marathon te willen rennen. Over de vierdaagse ben ik nog in beraad. De vermoeidheid en wat dat met mijn darmen ook doet in zo’n week. Het zijn mooie dromen, maar soms moet ik ook erkennen dat ik chronisch ziek ben en dat dingen onverstandig zijn voor mijn lichaam.  

En dat betekent niet dat de tranen nu niet stromen over mijn wangen. Ik wilde dit zo graag, het was de ultieme droom. Maar helaas mag dat voor mij niet zo zijn. Het is even geen rozengeur en maneschijn. En kijken naar wat ik wel heb, wat wel kan is moeilijk. Ik zie alleen maar een berg afwas, was en lege koelkast en de verplichtingen die ik alleen weer moet doen dit weekend. Het blijft soms een gevecht.

De komende weken zullen zwaar worden. Het gemis van de marathon. Het is echt moeilijk accepteren dat je niet alles kan wat je zo graag wilt. Er staat ook een wat legere agenda, doordat lange trainingen er nu uit wegvallen. Het is wat het is. Gelukkig heb ik deze droom zelf van de daken geschreeuwd. En kan niet, want pijn aan mijn achillespees is makkelijker dan: “Ik kan niet, want ik schijt tijdens hardlopen in mijn broek”.

En je mag denken dat dit toch allemaal psychisch is en dat de somatische klachten daaruit voortkomen. Ik sluit het ook niet uit. Alleen alle therapie heeft het nog niet kunnen verhelpen. Het wordt een zoektocht verder, lekker naast rijlessen zonder progressie, opnieuw theorie halen en in mijn proeftijd bij mijn nieuwe werk. Het is wat het is. Gelukkig word ik binnenkort pas 32, waarin er echt zo weinig is veranderd…