Het is even pittig. Het afzeggen van de marathon is groot. Groot in mijn hoofd. Ik leefde er naar toe. Ik luisterde podcasts erover. Ik volgde op alle social media mede lopers die zich voorbereidde. Ik zat constant op strava te kijken hoe mijn training was gegaan. Ik hield er rekening mee met voeding. Ik kocht dure spullen die allemaal gingen bijdragen aan die top prestatie begin april.

En nu is het opeens allemaal weg. Een droom. En niet door een blessure die snel over is, maar door een klacht waar (nog) geen oplossing voor is. Ik heb bekkenbodemtherapie ervoor gevolgd. 2 keer zelfs. En 2 keer geen resultaat. En de klachten worden erger. Naar de huisarts dan! Dat is inderdaad weer een nieuwe stap. Ik heb echter ook de afspraak met mijzelf dat ik maar 1 ding qua energie doe naast werk. Dat is momenteel nog mijn rijbewijs halen. Dat kost al veel energie en gaat niet soepel. Dus om daarnaast ook nog andere therapie/ een ander proces in te gaan vind ik moeilijk. Maar misschien dus wel broodnodig, omdat mijn grootste hobby nu wegvalt.

Ik vind het ontzettend ingewikkeld. Mijn reflex is: Waarom ik? Niet helpend voor mijzelf. De wereld is nou eenmaal niet eerlijk verdeeld. Ik wilde gewoon zo graag de ultieme wraak op mijzelf. Ik zie overal zoveel berichten “toen ik ging rennen voelde ik mij veel beter” en “Waarom ik ook train in de regen”. Mijn droom: de hele marathon uitlopen. Mijn doorzettingsvermogen heb ik natuurlijk al elders bewezen en hoef ik ook voor niemand te bewijzen. Het doet alleen zo pijn. Ik wilde dit gewoon graag. Ik relateer alles als zinloos vergeleken met het wegvallen van dat doel.

Mijn hardloopschoenen in een hoekje. Mijn medailles hangen in de huiskamer. Er komt geen nieuwe medaille bij. Ik moet er echt van detoxen. Gezien ik de walk of shame nu maandelijks heb gehad de afgelopen maanden zet ik het hardlopen helemaal in de ijskast. Geen enkele keer meer erop uit. 0 motivatie. Vrienden wijzen al naar de vierdaagse dat afleiding kan bieden. Ik wil helemaal niet wandelen. Ik kan die knop nog niet omzetten.

En zo gaan er al drie dagen voorbij. Behoorlijke crisis. Ik ben wel gaan werken, maar wat een gevecht was het ondertussen in mijn hoofd. Ik huil van binnen. De gordijnen thuis zijn al drie dagen niet open gegaan. Alle slechte coping mechanismen zijn actief en ik heb niet de energie om er tegen te vechten. Er is door het wegvallen van de marathon voor mijn gevoel ook niets om voor te vechten.

Overal zie ik hardlopers. Overal zie ik mensen dei vrijuit kunnen sporten. Natuurlijk kunnen zij ook van alles last hebben en weet ik hun verhalen niet. Het doet alleen pijn dat een gênante klacht mij nu volledig heeft verlamd. Ik moet weer opkrabbelen, maar het is allemaal nog te vroeg daarvoor. Het doet intense pijn. Ik trek het even heel slecht. Het zou allemaal beter worden, maar ik zie niet zo goed in wat dan beter is geworden. Het blijft dat ultieme gevecht.

En vechten zou ik niet meer. Het is accepteren en door. Maar ook stilstaan bij verdriet. Niet kunnen vertrouwen op je lichaam. Je klachten niet kunnen verklaren en kunnen aanvoelen. Je grootste hobby die er onder lijd. Heel eerlijk zie ik ook wel in dat het niet niets is. Dat het niet zo gek is wat er nu gebeurd. In mijn diepste crisissen was bewegen wat goed was, maar mijn darmen/bekkenbodem maakt dat heel erg lastig. Het is een moeilijke cirkel om te doorbreken. Au. Detoxen van mijn hobby en droom. Wat een strijd. Het is mijn eigen marathon van binnen en niet om om te komen in zelfmedelijden, maar ik mag best trots zijn dat ondanks al deze tegenslagen dat ik van binnen nog loop.