Week 3 zit er alweer op! Ik was drie weken geleden nog zo naïef om te denken dat morgen weer het normale leven kon beginnen. Helaas is niets minder waar en zal dit nog wel even de werkelijkheid blijven. Ergens blijft het nog erg moeilijk en kan ik er maar niet aan wennen. Bijna niemand in levende lijve zien en spreken. Videobellen vervangt iets en is fijn, maar dat blijft ook anders. Toch lijkt het toch dat eind deze week eindelijk een beetje de knop om werd gezet

Het meest moeilijke blijft voor mij het vroege wakker worden. Ik weet niet waar het aan ligt, want zo gespannen ben ik volgens mij niet eens, maar het is iedere dag tussen 5 en 6. En aangezien je al in kantoor bent is het vrij lastig om dan al te gaan beginnen met werken. De vermoeidheid gaat mij ook verder opbreken gedurende de dag en zowel qua darmen als psychisch heeft dat invloed. Dat blijft lastig en ik hoop ergens dat dat toch nog beter gaat worden.

Echter geldt dat voor alles; er niet tegen vechten, maar het nemen zoals het is. Ik startte met mijn nieuwe werk en dat voelde op zich goed. In het weekend lukte het eindelijk om serie te kijken en heerlijk op mijn dakterras de krant te lezen en een goed boek. Iedere dag verder op uit voor een wandeling en 1 keer in de week voor een lange wandeling. Voor dat beetje hoop dat de vierdaagse nog door gaat, opnieuw naïef, maar zo blijf ik toch nog een beetje overeind. Dat werkt voor mij beter dan alles al aflasten tot einde jaar en dat het alleen maar mee kan vallen. Nu houd ik gewoon een beetje hoop voor afzienbare tijd, zodat ik het vol kan houden.

Want ook al heb ik gelukkig wat meer productiviteit, het blijft een onwerkelijke en lastige periode. Ik mis onwijs een knuffel. Ik word getriggerd aan de dingen waar ik al last van had en die de huidige periode vergroot. Al heel lang geen intimiteit, geen knuffels, niemand spreken, geen sportwedstrijden, weinig afleiding. Gelukkig hebben we mooi weer, maar ik blijf het ook ingewikkeld en moeilijk vinden.

Ik blijf echter iedere dag vrienden bellen. Soms dezelfde, maar ook probeer ik wel nieuwe contacten te leggen met vrienden die ik allang niet meer sprak. Tevens vindt er iedere week een skype plaats met twee hele goede vrienden. Daarnaast wandel ik nog een keer per week een paar kilometer samen met een vriend, om zo nog wel echt contact te hebben. En daarnaast is het nieuwe werk begonnen en spreek ik zo ook veel collega’s en kan ik aan de slag.

Ik heb gelukkig dus nog de luxe van een baan. Van een dakterras dat ik buiten kan zitten. Van vrienden die mij bellen ik kan bellen. Van boeken, wifi en Netflix. En daar ben ik ook in de huidige tijden erg dankbaar voor. Juist nu zelfs. En ik mag mij gelukkig prijzen dat het met mijn familie en vrienden gelukkig zelf in goede gezondheid gaat. Ik hoop dat dat zo blijft. Dat is het belangrijkste in deze tijd. En dat gun ik jullie (mijn lezers) ook.

Het blijft gek, eenzaam en ik mis een hoop. Het gaat langzaam echter wel iets beter. Naïef houd ik er de hoop in dat het niet al te lang meer duurt, al waren er veel nieuwsberichten dat we hier nog wel heel lang last van kunnen houden. Ik wil dat allemaal even niet horen en ben daarom iets meer afgeschakeld op nieuws. Niet meer alle programma’s kijken. Best lastig als nieuws junkie, maar de balans lijkt iets beter gevonden. Ik hoop dat dat komende week ook gaat resulteren in meer uren slaap. Zo niet dan accepteren we dat zoals het is en heb ik gelukkig wat goede boeken, werk, films en series om de extra uren in te vullen..