De titel heb ik weer een keer aangepast. Het was alweer week 10 en langzaam komen de versoepelingen eraan. Het lijkt of iedereen langzaam wel een modus heeft gevonden om met de huidige situatie om te gaan. Een beetje afstand bewaren, maar voor de rest mag en kan er al best veel. En ik hoor iedere dag wel hoe ongelofelijk lekker het is dat de agenda zo leeg is. Ik denk alleen maar: hoezo is dit lekker?!
Het was zeker niet alleen maar kommer en kwel afgelopen week. Ook ik spreek weer wat meer af. Een heel bijzonder etentje op dinsdag was heel erg fijn met mooie gesprekken met een bevriend stel. En op donderdag was ik in een goede bui en deed ik een paar uur dansjes in de woonkamer op een online gayfeestje. Ik kon er oprecht echt van genieten. Echter was het gevoel ook wel hoe erg ik dat verder mis. Diepe gesprekken met vrienden op het terras en uitgaan. Ik houd er onwijs van en het zal voorlopig nog lang niet als vanouds zijn en dat vind ik lastig.
Verder was de zondag ongelofelijk druilerig. Ik besloot daarom om mijn lange wandeling over te slaan. Na weken met heel veel kilometers wandelen was het lichaam daarnaast ook aan rust toe. Ik miste de hele dag prachtige sportwedstrijden kijken. Gelukkig staat er nog genoeg content op netflix wat ik had om te kijken. Een mooie documentaire over Movistar (wielerteam), over Michael Jordan en ik moest de formule 1 documentaire drive to survive ook nog kijken. Ik ben er nog allemaal niet mee klaar, dus ik kijk de sport lekker door. Het is niet helemaal als nieuwe sport, maar toch fijne afleiding.
Verder luisterde ik fijne podcasts. Over politiek, sport of gewoon fijne afleiding. Ik luisterde ook de fijne podcast: “Ik vind hier iets van” die ook veel quarantaine specials maken. Net als de persconferenties stopt dat per 1 juni. Best logisch, want het is allemaal best intensief en daarnaast kan langzaam steeds meer en dus ook langzaam het oude leven weer worden opgepakt. Ik merk zelf echter dat ik het oude leven heel erg mis. Vrienden knuffelen. Spontaan naar terras of naar bioscoop zonder reservering. De vrijheid om het OV te pakken en naar mijn beste vrienden in het hele land te reizen. Helaas is dat nog ver weg. Ik weiger het daarom ook het nieuwe normaal te noemen. Er mag weer iets meer, maar het blijft een vervelend abnormaal.
Ik probeer er wel het beste van te maken. Het hardlopen ging 3 keer afgelopen week en ik kon daar heerlijk van genieten en het tempo meer loslaten. Daarnaast speelde ik een gaaf spel online met vrienden waarin 1 iemand een bom zag en de anderen die persoon moesten helpen de bom te ontmantelen. Communicatie en inzicht waren hierin belangrijk (Bombmanuel, een echte aanrader!). En natuurlijk deed ik dagelijks nog 10.000 stappen en kon ik steeds vaker genieten van kleine dingen, als een mooie boom, de zon of dus het bijzondere etentje.
Daarbij was het een week waarin ik de moeilijke momenten verdroeg en dat voor mij heel de week wel deed op een gezonde manier. Het is dat ik dat nog steeds bijhoud en op moeilijke momenten dan ook wel weer wat trotser kan terugkijken op hoe ik steeds vaker en langer er goed mee omga. Ik ga zelf in ieder geval nog wel even door met het schrijven van deze blogs en de blogs met coronahartjes. Zolang er nog geen grote evenementen, vrij reizen en knuffels mogen en er veel leed is in allerlei gradaties is het dit voor mij een manier om ermee om te gaan. En iedereen mag en kan van alles vinden van deze blogs; dat ze te veel zelfingenomen zijn, te narcistisch of te weinig inhoudelijk. Ik heb het allemaal al wel eens gehad als reacties in DM. Dat mag en kan, gelukkig laat ik dat lekker en kan ik naast het nieuwe abnormaal, daar ook steeds beter mee omgaan..
