Ik had in de vakantieperiode niet meer wekelijks tijd om een blog te schrijven. Bovendien was daar ook niet zoveel aanleiding toe. Er zijn nu weer vier weken voorbij. Vier weken waarin veel dingen zijn gebeurd. In deze blog ga ik in wat er zoal gebeurde, wat dit met mij deed en de invloed van corona hierop.
De afgelopen vier weken is een samenvatting van mijn leven: hoge pieken en diepe dalen. En de hoge pieken zijn dan misschien ook maar het middelgebergte van de Ardennen. Ik zit momenteel ook weer in een diep dal, dat voelt als ergens zwaar onder zeeniveau, en ik ben nog niet zo goed in staat om eruit te komen. Het is de bedoeling om vooral op het positieve te focussen. Ik wandel nog steeds veel. Helaas val ik echter in hele slechte oude patronen en zie ik iedereen die het beter heeft. Niet waar, maar het kost mij heel erg veel energie om dat allemaal tegen te spreken.
Precies een maand terug begon ik mijn wandelvakantie. Het was drie dagen onwijs genieten met een zware tas. Na drie dagen moest ik echter ook opgeven vanwege te grote blaren. Thuis kon ik mij niet tot veel afleiding zetten. Ik hoorde over de vakanties van vrienden met hun partners. Ik heb zelf gewoon niemand om mee op vakantie te gaan. En dat is niet voor het eerst. Onder de boosheid zat veel verdriet daarover. Corona zorgt er ook voor dat sommige mensen dat voorlopig niet zien zitten. Ik respecteer dat, maar vind het tegelijkertijd heel moeilijk voor mijzelf.
Na de crisis van een paar dagen hierover probeerde ik er weer het beste van te maken. Alleen naar de bioscoop. Alleen wandelen. Alleen hardlopen. Hoeveel ik alleen doe is mij deze coronacrisis echt opgevallen. Ik heb een klein netwerk waarop ik terug kan vallen. Er zijn wel mensen die veel om mij geven, maar ze hebben vaak ook weinig tijd door hun eigen drukke leven. Ik zit daarom nog meer avonden alleen. En dat valt mij stiekem best zwaar.
Ik besloot mijn vakantie daarom ook in te korten. In plaats van drie weken vrij ging ik na twee weken alweer aan de slag op het werk. Dat ging de eerste twee weken bijzonder goed. Ik handelde mailtjes af, plande werk in en deed het dan ook. Ik had het gevoel dat ik echt een goede stap had genomen. Af en toe een kleine terugval, maar het was te behappen. Ik had een modus gevonden om met alleen zijn om te gaan en met tussendoor lezen, wandelen, hardlopen, netflix en huishouden vond ik zo een perfecte balans.
En toen kwam deze week. Ik wist dat het moeilijk zou worden. Eindelijk zouden mijn darmen wel eens goed bekeken worden en dit moest toch eens wat opleveren voor al mijn heftige klachten. Ik heb het over de scopie in het ziekenhuis van afgelopen dinsdag. Een dag ervoor met krampen laxeren. Ik had wederom ook niemand om met mij mee te gaan naar ziekenhuis. Dat was ook niet toegestaan door corona. En de uitslag dinsdag: een perfect mooie schone darm. Niets te zien. En dat was een grote klap. Ik snap de opluchting best wel bij iedereen over geen kanker, crohn of colitis ulcerosa. En met dit scenario hield ik natuurlijk rekening.
Met deze uitslag verdween alleen ook alle hoop. Ik loop al meer dan 10 jaar met klachten als heel vaak aambeien, krampen, bloed bij ontlasting, erg onregelmatig ontlastingspatroon. Daarbij komen heftige bekkenbodemklachten. Ik heb meerdere dingen geprobeerd om dit op te lossen en het heeft voor mij een grote invloed op mijn kwaliteit van leven, zowel rondom seks, voeding, vrij kunnen sporten, als energie. Toen dinsdag dus niets te zien was verdween vele hoop. Ik moet er mee leren leven of nog meer dingen proberen die mogelijk helpen. Ik heb in mijn leven alleen al veel geprobeerd dat kan helpen. Twee trajecten bekkenbodemfysiotherapie, traject bij seksuoloog en traject diëtist. En het heeft dus niets opgeleverd. Het vertrouwen op meer kwaliteit van leven is deze week volledig weg.
De coronacijfers stijgen weer. Ik mis perspectief. Dat vergrootte het verdriet deze week. Mijn agenda is vrijwel geheel leeg en vrienden geven aan voorlopig geen tijd te hebben. Ik heb rijles en het gaat, natuurlijk ook door mijn hoofd, weer eens ruk. Ik zie overal stelletjes. De oude patronen zijn onwijs getriggerd. Ik mis dingen die ik heb geprobeerd waardoor dingen beter zijn geworden. Volgende week heb ik weer een afspraak met mijn therapeute. Het gaat momenteel erg slecht met mij. Moeilijk om toe te geven, maar wel waar. Mijn therapeute seinde drie jaar geleden mijn huisarts in, omdat ik vertelde over bloed bij mijn ontlasting. Drie jaar later is er niets veranderd. Ik loop nog steeds tegen dezelfde dingen aan en vind mijn kwaliteit van leven echt verschrikkelijk ruk. Nog geen rijbewijs, nog geen relatie, een lichaam waarmee ik geen seks kan hebben en dat nooit heb, darmklachten, gênante dingen met sporten, minder vrienden, een psyche waarmee ik dat constant herhaal en dezelfde slechte coping en zelfde stemmingswisselingen. Er is objectief ook daadwerkelijk weinig veranderd.
Ik moet meer op het positieve focussen, maar ik voel dat even niet. Er is een hoop pijn. Er is een hoop verdriet. Dat is de enige hoop die ik momenteel zie.
Ook al hoor je graag tips. Is aanmelden voor een tennisclub of weer tafeltennis misschien een idee. Dan heb je in ieder geval 1 avond in de week iets te doen met andere en ontmoet je misschien leeftijdsgenoten zonder kinderen en partner.
Of een cursus toneel of iets dergelijks. Nu met het thuiswerken kan zo’n wekelijkse avondactiviteiten een leuk ankerpunt zijn.
Of een muziek instrument leren spelen (met les!). Kan ook heel fijn zijn of bij een koor gaan. Je hobby’s zijn nu erg individualistisch en dat is fijn, want dan kun je ze op elk moment doen. Maar bij een clubje gaan is misschien het overwegen waard. In een toneelclub leer je misschien een hele andere kant van jezelf kennen :) of het is misschien weleens uitlaatklep.
Ook weer aan de antidepressiva is misschien de moeite waard. Je straffende ouder is nu groot: er is niks mis met de rest van je leven aan een pil om de dalen en pieken iets meer in balans te houden en iets minder onrust in het koppie te ervaren.
Of een muziek instrument leren spelen (met les!). Kan ook heel fijn zijn of bij een koor gaan. Je hobby’s zijn nu erg individualistisch en dat is fijn, want dan kun je ze op elk moment doen. Maar bij een clubje gaan is misschien het overwegen waard. In een toneelclub leer je misschien een hele andere kant van jezelf kennen :) of het is misschien weleens uitlaatklep.
Ook weer aan de antidepressiva is misschien de moeite waard. Je straffende ouder is nu groot: er is niks mis met de rest van je leven aan een pil om de dalen en pieken iets meer in balans te houden en iets minder onrust in het koppie te ervaren.
Ik hoop dat je een hobby vind buiten de sport!
Hallo Thomas,
In onze maatschappij staat de maakbaarheid van het leven zo centraal. En als het even niet lukt is er altijd een instagram coach die je kan steunen. Het is natuurlijk niet zo simpel. Ik weet niet of je bekend met Dirk de Wachter zijn verhaal over onze tijd. Dat het vooral gaat over het delen van succes, maar dat we daardoor impliciet mee zeggen dat als het even niet meezit dat het de eigen schuld is. Dat is natuurlijk dikke onzin. Er overkomt ons vanalles. En de ene persoon heeft meer geluk dan de ander. Ik ga dan ook geen goed bedoelt advies geven over wat je wel of niet moet doen. En wil je een compliment geven voor je openheid en je werk voor Samen Sterk zonder Stigma. Ik vind het van zoveel lef getuigen dat dit allemaal doet. En weet dat er heel veel mensen meelezen die nog niet die stap hebben gezet. Dat we met zijn allen soms kleine stappen zetten naar een wereld waar openheid en kwetsbaarheid er ook mogen zijn.
Er zit enorm veel kracht in de dingen die je onderneemt. Ik luisterde laatst naar deze podcast https://www.jordanharbinger.com/annie-duke-how-to-make-decisions-like-a-poker-champ/
Wat ik heel tof vond is dat deze poker speler het heeft over twee factoren de kwaliteit van je beslissingen en geluk. Dat we briljante beslissingen kunnen nemen, maar ondanks dat kunnen verliezen. En dat je een slechte belslissing neemt en kunt winnen. Ik hoop dat je ondanks dat de keuzes niet het gewenste resultaat op leverde je blijft geloven dat he beter is om dingen te ondernemen en dat afwachten en niks doen ook niet helpend zijn. Dat het soms heel veel dobbelsteen worpen kost om een keer een 6 te krijgen. Dat je al heel veel mooie dingen bereikt ondanks dat dat soms anders voelt. Dat is met bewondering kijk naar je prestaties die je deelt. Niet alles is maakbaar, maar blijf geloven in de kwaliteit van je beslissingen.
Dikke digitale knuffel,
Mathijs