Ik dacht vandaag veelvuldig aan stoppen. Stoppen met bloggen, stoppen met werk, stoppen met mensen afspreken, stoppen met therapie, stoppen met al mijn vrijwilligerswerk, stoppen met eten en drinken, stoppen met social media, stoppen met alles in mijn leven, stoppen met leven?…
Toen woensdag het besluit was genomen om te stoppen met team voorlichting, wist ik dat me een zwaar weekend te wachten stond. Opeens viel een vol trainingsweekend weg en stond er dus niets in mijn agenda. De meeste mensen kijken iedere week na een week hard werken of studeren uit naar een weekend voor ontspanning en rust. Ik weet vaak echter dan ook dat de structuur van werken wegvalt en dat ik mijzelf maar weer moet zien te vermaken. Bovendien had ik deze week weer tweemaal gespijbeld van werk wegens mijn depressie, dus kwamen de gedachtes dat ik dit weekend helemaal niet had verdiend ook nog bovendrijven..
Hoe groter mijn depressie, hoe minder ik in staat ben om rationele beslissingen te maken. Dat is natuurlijk logisch, als je alles door een donkere bril bekijkt ben je minder in staat om gezond, helder na te denken. Mijn therapeute merkte vandaag ook op dat mijn depressie weer groter wordt en dieper, en dat er minder alleen maar sprake is van een dysthyme stoornis. Dat bleek ook wel weer dat ik vandaag en gisteren nauwelijks meer heb gedaan dan onder een dekentje liggen. Dit leidde tot de volgende irrationele beslissingen..
Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…
Het is weer zo’n dag. Ik probeerde het echt vanmorgen. Om door de grijze wolken de zon te gaan zien, om mezelf niet zo klein mogelijk te maken onder mijn dekentje en om niet zuchtend de wekker 1,5 uur te laten snoezen. Helaas, lukte het me allemaal niet…