Op 21 september hakte ik de knoop door: Ik ging in dagbehandeling. Het CWZ had een prima traject waar ik terecht zou kunnen. Helaas is het totaal anders, maar wil ik vandaag toch de knoop doorhakken met mijn therapeute, waar mijn intensievere behandeling ligt. De 6 opties die ik over de mail kreeg van mijn therapeute liggen voor mij op tafel. Ik moest ze rustig doornemen en op mij in laten werken…
Ik wist dat het vandaag moeilijk ging worden. Ik ging vanavond mijn beste bro uitzwaaien voor de komende 7 maanden gaat die op stage naar Manchester. Ik ga hem zo erg missen dat ik wist dat als ik nu thuis zou komen dat ik echt gesloopt zou zijn. Dat het echter zo’n heftige dag zou worden was ik mij vanmorgen nog niet bewust van.
Ik had deze blog ook “Help!, mijn therapeute die moet huilen” kunnen noemen. Misschien doe ik dat morgen wel, want ik ben nu intern nog meer bezig met de andere mededeling/gebeurtenis tijdens therapie vandaag…
Het is weer zo’n dag. Ik probeerde het echt vanmorgen. Om door de grijze wolken de zon te gaan zien, om mezelf niet zo klein mogelijk te maken onder mijn dekentje en om niet zuchtend de wekker 1,5 uur te laten snoezen. Helaas, lukte het me allemaal niet…
Sinds ik gistermiddag de knoop heb doorgehakt om in dagbehandeling te gaan is er helaas nog geen opluchting. Eerder is er twijfel, angst, onrust, boosheid en alle andere emoties waarmee ik moet zien om te gaan…
Iedereen krijgt in het leven te maken met zaken die deze moet accepteren. Dit kan zijn dat je ouders uit elkaar gaan, je vader komt te overlijden of dat je niet genoeg talenten hebt om profvoetballer te worden. Sommige dingen zijn makkelijker te accepteren dan andere en de ene persoon is hier ook beter in dan de andere. En guess what: ik ben er niet goed in…