Themaweek: Suicide (prevention) Week: 5 gedachtes/uitspraken over suicide die ik veracht

Natuurlijk is zelfmoord best moeilijk voor te stellen als je heel erg van het leven geniet, als je overal het positieve wel van kan inzien en altijd heb geleefd met het gevoel dat er voor alles wel een oplossing is. Hoe graag veel mensen ook zo willen denken, is er bij sommige mensen een gedachtepatroon ontstaan waardoor deze oplossingsgerichtheid helaas niet aanwezig is in het hoofd. Deze mensen hebben dusdanig psychische problemen, waardoor ze niet kunnen denken in oplossingen of kunnen zien dat het altijd wel weer goed komt, ook al lijkt dat rationeel wel zo te zijn. Hierbij mijn top 5 van uitspraken die ik heb opgevangen in de maatschappij over suïcide en waarmee ik echt dusdanig oneens ben, hieronder licht ik ook toe waarom…

1. Suïcide is onwijs egoïstisch 

Dit is volgens mij de uitspraak die ik het meest heb gehoord als het over zelfmoord gaat. Ik kan er intern echt ongelofelijk boos om worden, omdat ik zelf echt niet kan inzien hoe het egoïstisch is. Ik vind het dan net zo goed egoïstisch van de persoon die deze uitspraak doet. Vaak wordt het argument gebruikt, omdat die zoveel nabestaanden achterlaat die nog zoveel verdriet hebben. Volgens mij leven we allemaal voor een bepaalde manier voor ons eigen. Zelfs moeder Theresa en Nelson Mandela deden bepaalde dingen, omdat dan ook het beste was voor hen eigen, ze haalde daar voldoening uit naar eigen waarden. Mensen die actief suïcidale gedachtes hebben kunnen die voldoening en eigenwaarde nergens meer uit halen, alles doet pijn en alles voelt uitzichtloos. En vaak is dit al een hele lange lijdensweg, er is simpelweg maar één oplossing in hun hoofd en dat is suïcide. Het is niets egoïstisch, eerder heel verdrietig dat ze geen andere uitweg meer zien.

Daarnaast wordt het argument vaak gebruikt dat de methode ongelofelijk egoïstisch is. Bijvoorbeeld bij een zelfmoord(poging) door het springen voor de trein: het trauma voor de machinist dat je achterlaat, de mensen in de trein die begrafenissen, trouwerijen en allerlei andere belangrijke afspraken missen. Ik wil deze zaken absoluut niet bagatelliseren, maar dit zijn allemaal argumenten die rationeel zijn en waar een gezond iemand zonder hele grote psychische problemen nog aan denkt. Echter iemand die heel graag dood wil ziet dit allemaal niet meer. Die kan alleen maar denken aan het niet meer willen lijden. Dat is namelijk ook wat suïcide vaak is, niet per se dood moeten, maar het niet meer willen lijden. En daarvoor wordt dan een oplossing gezocht waarvan de persoon denkt dat dit het makkelijkste gaat. Natuurlijk kan een overdosis pillen of een touw ook, maar simpelweg ziet de cliënt dit niet meer.

Er zijn ook mensen die veel andere mensen meenemen in hun zelfmoord, zoals de piloot laatst. Ik kan dit ook nog niet helemaal begrijpen. Maar het blijft voor mij ook vooral verdrietig voor de persoon zelf. Natuurlijk is het verschrikkelijk dat zoveel families worden verwoest met hem, maar die persoon is dan zo ziek dat die allemaal niet meer kan zien en voelen wat die doet. Ik vind het ergens ook wel een klootzak daardoor, maar ergens kan ik hem ook begrijpen. Ik wil het absoluut niet goed praten, maar depressie is zo’n klote ziekte zonder uitweg. Wellicht heeft de piloot ook nog wel gedacht aan dat die dan niet de enige was die een afscheid nam, hetgeen ik kan begrijpen, omdat de piloot waarschijnlijk zich al zolang eenzaam had gevoeld. Ik praat het niet goed, maar begrijpen doe ik het ergens. Het is simpelweg te verdrietig dat iemand zo ver kan gaan, maar naar mijn inziens op geen enkele manier egoïstisch.. het is gewoon zo moeilijk te bevatten.

2. Het is een laffe daad

Het is eigenlijk net als de eerste uitspraak, het zou laf zijn omdat je er voor kiest om niet verder te vechten. Ik kan je vertellen, het is naar mijn inziens ook op geen enkele manier laf. Door mijn eigen gedachtes vind ik het eigenlijk eerder moedig, ik heb mijzelf best wel eens laf gevonden door de momenten waarop ik vrij suïcidaal was, maar toch nog enkele strohalmen had om te blijven vechten of gewoon niet de moed had om het te doen. Ik zie zelfmoord dan ook totaal niet als een laffe daad, maar ook niet als iets moedigs. Het is gewoon onwijs verdrietig dat de eenzaamheid en onbegrip zo groot zijn dat er geen andere uitweg meer kan worden gevonden door de persoon zelf. Ik snap niet in hoe je dat laf kan noemen. Maar moedig dus eigenlijk ook niet, daarvoor is het te zonde. Het is gewoon even heel pijnlijk en verdrietig voor eigenlijk alles en iedereen.

3. Je mag er niet over praten, dat brengt mensen alleen maar op ideeën!

Ik denk dat dit heel erg van de formulering afhangt. Ik denk dat je inderdaad niet moet beschrijven met welke snelheid je het beste voor de trein moet springen of in welke richting over je pols je het beste kan snijden of hoe je een touw moet knopen, of hoeveel pillen je moet nemen van welk soort wil je overlijden. Echter denk ik dat het onderwerp zelfmoord zelf juist bespreekbaar moet worden gemaakt. De eenzaamheid van mensen die hiermee worstelen is immens groot. Mede omdat er niet over gepraat kan worden. Er wordt vaak van gemaakt dat het allemaal wel mee zal vallen of een kom op of dat mag je niet zeggen. Ik wil dit graag vergelijken met iemand met een ernstige kanker, zeg je dat dan ook? Ik hoorde gisteren de quote: “Depressie is de kanker van de ziel. Alleen niemand stuurt je bloemen.”, wat ik oprecht de beste quote vind die ik in jaren heb gezien.

Ik denk juist doordat ik er met wat mensen een beetje over heb kunnen praten, dat ik minder dichtbij een daadwerkelijke poging ben gekomen. Ik snap dat het een moeilijk onderwerp is dat je liever vermijd, maar als iemand zijn oprechte gevoelens en gedachtes met je durft te delen betekent dit ook heel veel vertrouwen in jullie band. Het betekent dat die het durft te delen en durft dus ergens om hulp te vragen. Ik snap dat je niet weet hoe je moet reageren, maar alleen maar luisteren is soms al voldoende. Keur de gedachtes ook niet te veel af, maar luister goed en probeer te laten weten dat je er altijd bent voor die persoon en dat die altijd jou kan bellen of als het mis is dat je dan erop staat dat die jou nog belt of iemand anders. Spreek dit alleen af als je denkt dat het echt een acuut probleem is. Enfin, voordat ik nu veel meer tips geef. Ik denk dat er juist over gesproken mag worden, niet per se over de methodes, en al helemaal niet uitgebreid, maar zeker wel over het onderwerp. Het is eng, moeilijk, maar het kan heel erg helpen. Wellicht had het Joost Zwagerman ook nog kunnen redden…

4. Mensen die daar aan denken zijn helemaal gestoord en moeten worden opgenomen

Veel mensen vinden het onderwerp veel te eng, en hebben de neiging als je er iets over zegt om er gelijk de ambulance, psychiater en alle andere hulpinstanties bij te halen. Wat ik echter ook al eerder heb aangegeven is dat veel meer mensen kampen met deze gedachtes en vaak ook mensen waarvan je het niet verwacht. Deze mensen hebben inderdaad vaak hulp nodig, maar ze kunnen op een bepaalde manier de schijn heel goed ophouden. Ik kan dat nu eigenlijk ook nog redelijk op mijn werk. Ik denk dat ik in een psychiatrisch ziekenhuis alleen nog maar ongelukkiger zou zijn geworden. En ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Hulp is inderdaad nodig, maar een opname is niet altijd de juist geboden hulp, ook niet in extreme situaties. Nogmaals dus, het zijn ook juist die leuke collega’s, die vrienden met goede humor of net die stille jongen die zichzelf wel vermaakt in de klas. Houdt rekening met elkaar, veroordeel niet en luister. Bij extreme gevallen kan je natuurlijk een instantie inschakelen, maar niet voor iedereen die aan suïcide denkt is dit aan de orde. Dit zijn vaak ook doodnormale mensen waarvan je het niet verwacht en die hebben leren omgaan met hun gedachtes. En deze mensen hoeven helemaal niet gestoord te zijn.

5. Mensen die erover praten en het (vaak) benoemen doen dit alleen maar voor aandacht

Ik heb gisteren in mijn theoretische blog ook al aangegeven dat een deel van de mensen suïcide gedachtes uit om aandacht te vragen. Echter als dit gebeurt is er al geen sprake van een gezonde situatie. Deze mensen hebben vaak ook last van psychische klachten en dit is dus niet eenduidig te veroordelen. Daarnaast zijn er ook veel mensen die dit benoemen voor aandacht, maar er dus ergens in hun hoofd ook wel werkelijk mee bezig zijn. Dit mag dus niet worden veroordeeld. Nogmaals luister goed, en kijk waarom de persoon er over wil praten. Als je vermoed dat dit voor aandacht is, negeer dit dan. Maar wees voorzichtig, er kan altijd een hulpvraag achter zitten, waarvoor jij juist iets belangrijks kan betekenen..

Sorry mensen voor deze uitgebreide blog, maar ik wilde deze dingen even kwijt, zeker nu het zo’n actueel onderwerp betreft. Ik hoop dat jullie weer iets meer hebben geleerd hierover en dat ik iets heb kunnen meegeven. Morgen is het Wereld Suïcide preventie dag, er is nog veel te winnen…

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.