Ik ben net aan een nieuwe blog begonnen over de uitspraken over zelfmoord, die ik te vaak heb gehoord in de maatschappij, maar zelf verafschuw (komt vanavond online). Ik kijk even op twitter om aan de behoefte van mijn social media verslaving te voldoen als rond half 11 mijn twitterfeed ontploft. Joost Zwagerman zou zelfmoord hebben gepleegd. Ik had al een onwijs slechte dag, ik kon mezelf niet uit bed laden (was pas rond 10.15) en mezelf naar werk slepen (lukte pas 12.30). De werkdag was een hel en na koken was ik gelijk met mijn laptop op de bank geploft. Dit nieuws sloeg in als een bom..
Ik moet eerlijk zijn, niet per se omdat ik alle boeken van Joost Zwagerman in de kast heb staan en zo’n groot fan was. Echter kende ik hem wel van de Wereld draait door, van Pauw&Witteman en heb ik wel eens in de krant iets van hem zien staan. Ik kende zijn gezicht ook gewoon goed. De persoon zelf natuurlijk niet, maar ik voelde alles in mijn lichaam en er ontstond chaos in mijn hoofd. Net tijdens deze week op mijn blog en ik veelvuldig met het onderwerp bezig was in mijn hoofd. Ik kon het even niet bevatten.
In mijn hoofd de onbegrijpelijke gedachtes als “waarom durfde hij het wel en had ik nog niet de moed. Waarom was ik altijd nog zo laf geweest.” Maar daarnaast ook het verdriet dat die zich zo ellendig had gevoeld dat die geen andere uitweg meer zag. De eenzaamheid en het onbegrip waren niet meer draaglijk voor hem. In mijn social media verslaving zie ik onbegrip en kwaadheid bij mensen. Ik kan die gevoelens niet plaatsen. Joost wilde dit ook helemaal niet en het was echt geen vrijwillige keuze. Hij was alleen heel erg ziek en hij kon het allemaal niet meer aan. Damn, ik gooi er weer even een wanhopige tweet uit over dat ik het allemaal even niet meer kan en niet meer weet hoe nu verder.
Tegelijkertijd zie ik veel begripvolle tweets langskomen met als mooiste “Depressie is kanker in je ziel. Alleen niemand stuurt je bloemen”, wat voor mij echt de quote van de eeuw is. Het verbaast me ergens. Iedereen weet opeens hoe erg psychische problemen zijn, maar in de werkelijkheid lopen we er het liefste allemaal nog met een boog omheen. Althans, zo voel ik dat vaak. Hoe ik collega’s erover hoor praten, als ik andere mensen heftig hoor reageren als ik voor mijn gevoel iets kleins deel en wat ik vaak hoor als het over psychische klachten gaat en hoe groot verschil dat nog is met lichamelijke klachten. Ik staar nog even verder voor me uit, terwijl de zelfmoord ook is geland in de praatprogramma’s op televisie, die nog aanstaat. Ik gooi er weer even een wanhopige tweet uit dat ik niet weet of ik deze week nog wel verder wil bloggen over dit thema.
Ik besef hoe hard dit nieuws echt binnenkomt. Gewoon daadwerkelijk een poging gedaan. Hoe vaak was het al door mijn hoofd geschoten, en hij had het gewoon gedaan. Na jarenlange depressies. ik hoor Matthijs van Nieuwkerk zeggen, ik wist wel dat die depressieve episodes had, maar dat het ook zo erg was. Ik besef dat er genoeg mensen in mijn omgeving zouden kunnen zijn die dat over mij zouden kunnen zeggen als ik daadwerkelijk een poging zou doen. Ik denk snel weer aan Joost Zwagerman, ik lees dat die drie kinderen heeft. Ik vloek nog een keer. Ik voldoe weer aan mijn social media verslaving door de zojuist genoemde quote niet alleen te retweeten, maar ook nog even op facebook te plaatsen als ook een post over hoe pijnlijk ik dit verlies vind.
Ik denk aan de nabestaanden van Joost Zwagerman en de pijn en verdriet van zovelen. Daarnaast denk ik aan zijn boeken, zijn liefde voor gedichten en kunst en dat mensen hier ook zoveel steun en kracht uit hebben gehaald. Ik denk aan alle andere mensen die iemand hebben verloren met zelfmoord en waarvoor dit opnieuw weer heel hard kan binnenkomen en weer terugdenken aan het pijnlijke verlies. En ik denk aan alle andere mensen waarvoor dit een mokerslag is, en dan vooral voor die mensen die zelf worstelen met psychische klachten en dan met name met zelfmoord. Ik besluit deze blog te schrijven, als verder te gaan met mijn themaweek. Het is morgen Wereld suïcide preventiedag. Er is nog een hoop voor te strijden en te winnen. Zichtbaarheid en openheid (van gedachtes!) zijn juist nu belangrijk.
Rust Zacht Joost. Godverdomme, je hebt de strijd verloren.
Wat verwoord je dit mooi.
Had niet zoveel met Joost, nog geen boek van hem gelezen. Kende hem wel van tv.
Maar zijn zelfmoord komt binnen. De zoveelste in korte tijd. En ik kan alleen maar denken: Als jullie het doen, kan ik het dus ook doen.
In therapie voor mijn Borderline. Maar zo bang. Want ik moet dingen gaan veranderen. Ik ‘moet’ moed gaan tonen. Moed om verder te komen. Het is nodig maar het maakt me ook bang.
Voor zelfmoord is immers moed nodig.
Rust zacht, Joost
Hoe meer openheid, hoe meer beweging, verlichting en acceptatie.