Een moeilijke knoop doorhakken..

Ik moet de komende weken wel meer moeilijke knopen doorhakken. Doorgaan/stoppen met EMDR. Over toekomstig werk. Over verhuizen. Maar niet meer over mijn deelname aan de marathon van Rotterdam. Ik heb overlegd met mijn sportfysio en de marathon is al over 10 weken. Ik kan op dit moment ongeveer 100m achter elkaar rennen. De progressie in mijn blessure was de laatste weken nihil te noemen, ondanks dat ik iedere dag oefeningen deed. Het is dus onverstandig en niet meer haalbaar om de marathon van Rotterdam te rennen op 8 april.

Het was echt een droom toen ik de knoop vorig jaar doorhakte om er echt voor te gaan. De socialrun ging ook echt fantastisch. Maar daarna kwam de blessure en sindsdien is het verschrikkelijk. Ik had zo’n mooi schema voor mijzelf uitgedacht. De zevenheuvelenloop – Rotterdam Bruggenloop – Halve van Egmond – 30 van Schoorl – Stevensloop halve marathon en dan De hele van Rotterdam. Ik had voor mijzelf al rustige hartslag loopjes in mijn training erin gegooid. Ik was voor het eerst in mijn leven serieus bezig met interval en goede rustdagen. En ik had nieuwe schoenen met speciaal op voet en loopstijl ontworpen voetzooltjes. Niets kon misgaan! Wow, mijn eerste marathon zou komen in 2018!

Helaas vallen nu tweewekelijks startnummers in mijn brievenbus, zonder dat ik ze verkocht krijg. Er wordt veel geld van mijn rekening afgeschreven zonder dat ik daadwerkelijk kan rennen. En met veel tegenzin doe ik 15 minuten oefeningen iedere avond, zonder dat ik progressie zie in hoe mijn schenen voelen. Ik moet zeggen dat ik wanhoop nabij ben en dat het ongelofelijk veel pijn doet om een streep te zetten door een droom die ik wilde vervullen voor mijn 30e. Ik zou dit jaar dolgraag opnieuw meedoen met de Socialrun. Maar helaas is het onbekend of dat wel daadwerkelijk gaat als de blessure op deze manier doorgaat.

Wat droomde ik van 8 april in Rotterdam. Ik telde de dagen af. Ik kreeg kippenvel en tranen bij het idee. Dat ik na Lunteren, alle therapie en alle struggles mijzelf zo zou overwinnen. Helaas is het mij op dit moment niet gegund. Het is totaal onverstandig om er nog voor te gaan en dus gaat het idee de ijskast in. Tot misschien 2019. Ik hoop het ontzettend.

Ik heb nog geen goed alternatief gevonden voor het rennen. Ik probeer soms stevig te wandelen, maar ook dit geeft soms pijn of geeft absoluut niet de voldoening die het hardlopen wel geeft. Ik kom altijd andere hardlopers tegen en het steekt. Toch wil ik mijzelf verder uitdagen. Ik ben de vierdaagse voor dit jaar aan het overwegen. Als hardlopen niet gaat, maar wandelen wel, moet ik daar maar mijn heil in zoeken. Vooral omdat ik al 10 jaar in Nijmegen woon en ik sportief ben. Veel mensen hebben al gezegd dat ik het echt eens moet proberen. Het is nog even afwachten van de komende weken, want misschien is het te ambitieus, maar ergens speelt het in mijn hoofd.

Een nieuw doel: de vierdaagse. En alle mooie tekenen aan die mooie marathon maar even vergeten. Ik wil die hele echt eens lopen en voelde dat ik daar nu klaar voor was, mijn lichaam is het daar echter niet mee eens. Het is een nieuwe les in omgaan met teleurstellingen. Het is een hele moeilijke knoop die ik heb moeten doorhakken. Het raakt mij ontzettend. Het is echter niet anders. Mijn gezondheid is belangrijker. Ik troost mijzelf met een boek over de marathon. Soms zijn de dingen waar je lang op moet wachten het mooiste. Zo kijk ik ook naar liefde. En nu ook naar de marathon. Al zou ik voor beide heel graag de bevestiging krijgen dat het er ooit van komt, maar helaas is die er niet..

 

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.