Afgelopen week had ik voor het eerst sinds mei weer een afspraak met mijn therapeute. Het was in mei ook voor het eerst sinds 3 maanden en zo heb ik in het afgelopen half jaar 2 keer therapie gehad. Als je kijkt naar wat dat heeft gedaan kan je misschien concluderen dat ik nog niet zonder kan. Het was dan ook niet voor niets in juni en juli dat ik telefonisch contact zocht met mijn therapeute. Over de telefoon kon ze weinig voor mij betekenen zei ze toen. Ik was de regie in therapie kwijt.
Ik werkte ver weg met veel reistijd en kon moeilijk een hele dag vrij nemen om naar therapie te gaan. Ze werkte niet op de dag dat ik juist vrij was. Ik moest wachten tot ergens in augustus, en zo was het afgelopen maandag zo ver. Ik had mij alleen vergist in de tijd en had een andere afspraak staan. Ik moest dus afzeggen. Ik besloot hier ook toe, omdat het momenteel best wel erg goed met mij gaat. Gelukkig kon ik dinsdag iets regelen waardoor ik eerder weg kon van werk en mijn afspraak afgelopen dinsdag toch door kon gaan.
En zo zat ik daar opeens weer tegenover mijn therapeute. Hoe ging het met mij? Soms goed, soms minder goed. Maar ik was mij er allemaal heel erg bewust van. Ik ben heel erg bewust bezig met mijn gedrag. Het mag soms minder gaan. Ik ben lichamelijk soms kwetsbaar en ik moet heel goed letten op de goede balans in mijn leven. Hardlopen niet overdrijven, soms nee zeggen, avondjes niets inplannen. Werk maakte dit soms moeilijk, omdat ik word ingehuurd kan ik mij hier geen mindere dag permitteren. Toch is daarin de balans opzoeken ook heel erg belangrijk. En met alle bezigheden voor D66 daarnaast ook.
Het ging over de algehele kwaliteit van mijn leven. De pijn op nieuwe afwijzingen in de liefde. Over de klachten met darmen, seks en overige vage lichamelijke klachten. Dat ik mij soms afvraag of dit het nou is. Of ik het hiermee moet doen en of dat het voldoende de moeite waard maakte. Ze zag dat ik het meende. Het raakte mijn therapeute. Ik voegde hier onmiddellijk aan toe dat ik het ook een te negatieve weergave vond. Dat ik met mijn streak echt zo bewust bezig was. Dat ik accepteerde, aanvaarde en dat men tevreden was in werk en ik ook steeds vaker mijn eigen meerwaarde zag.
Het ging over de gesprekken tussen mij en mijn vrienden. Over een heftige block recentelijk. Over dat mensen mijn gedrag meer dan zat waren. Dat ik daarvan ben geschrokken. Dat ik er nu echt in alles op probeer te letten, maar dat ik best bang was dat het weer mis zou gaan en dat ik daarmee nieuwe vrienden kwijt raak. Dat het mij verdriet deed dat ik na jarenlange therapie nog niet verder was gekomen. Ik weet dat het soms langzaam gaat in therapie. Maar Lunteren, individuele schematherapie, EMDR, minder werken. Was het allemaal niet voldoende? Moest ik een nieuwe Lunteren aan voor dit gedrag?
We concludeerde dat dit voorlopig niet aan de orde was. Ze gaf aan dat ze al een hele andere Thomas zag ten opzichte van de vorige keren. Ze gaf aan dat ze het gezond vond dat ik mij nu meer op werk stortte. Ik gaf aan dat ik de afgelopen weken na een nieuwe afwijzing mijn telefoon uitzette. Dat ik mij soms even verdrietig voelde en dan kon huilen. Dat indien ik mij slecht voelde om steun vroeg of mijn telefoon uitzette of een rondje ging wandelen. Dat ik het idee had dat ik mijzelf kon verdragen. En dat ik het idee had dat ik dit zelf aankon. Was dit dan de laatste afspraak in therapie?
Ja, we gaan het langer zonder elkaar doen. Maar waar had ik dan nog behoefte aan? Aan de mogelijkheid om toch te kunnen bellen. Mijn dossier blijft open tot mijn DBC van dit jaar sluit (tot de verzekering zegt: kappen NU). Ik heb gevraagd of mijn therapeute links kan sturen van trainingen/cursussen/zelfhulp online trainingen om met mijn gedrag om te gaan. Mocht het weer mis gaan wil ik mij daar toch op beroepen. En een exit gesprek in december, om dan ook goede afspraken te maken verder.
Ik ga best lekker in werk, in het D66 programma, met hardlopen, met accepteren, verdragen, sociale afspraken en mijn emoties toelaten. En met het aanvoelen van wat ik nodig heb. Het was te vroeg voor een definitief afscheid, maar minder werken om weer intensiever in therapie te gaan wilde ik ook niet. We gaan door op de huidige voet en dat heb ik heel goed zelf bepaald. Prima mijn eigen regie bewaakt in therapie. Hier ben ik trots op. Tevens op het nieuwe record van mijn streak wat ik vandaag bewaak. 13 dagen met gezonde coping en met hoge cijfers voor het omgaan met tegenslagen. Wow, regie in mijn leven en therapie.
