Het ging deze week opnieuw weer twee dagen mis. Gewoon wat moeilijke dingen, wat pijn die bovenkwam en mijn gedrag en emoties die ik opnieuw niet in de toom had. Pijnlijk als je bedenkt dat ik juist dit gedrag wilde aanpakken in Lunteren. Pijnlijk als het op die momenten weer even diep en moeilijk voelt als de tijd voor Lunteren en ook de tijd er na. Ik zeg dan ook dat er nooit structurele oplossingen zijn gekomen en dat is deze week opnieuw waar.

Het lukt mij in die momenten niet om contact te maken met vrienden. Het lukt mij niet om niet ontzettend negatieve tweets de wereld in en negatieve appjes naar naasten te sturen. Het is ontzettend moeilijk uit te legen dat je op sommige momenten je gedrag zo slecht onder controle hebt. En dat terwijl je al zoveel stappen heb proberen te zetten naar een gezondere Thomas. Volgers lopen weg op twitter en ook sommige vrienden accepteren dit niet meer.

Het weer op krabbelen na een dergelijke bui is moeilijk en zwaar. Vol zelfmedelijden en beklag wil ik het vergeten en de draad weer oppakken. Dat gaat echter ook niet zo makkelijk, omdat het gedrag echt niet oké is en voor sommige mensen excuses behoeft. Excuses die ik soms moeilijk vind om te maken, omdat ik zelf door een “crisis” ben gegaan en daarvoor dan ook nog mijn excuses moet aanbieden? Zo simpel is het natuurlijk niet. Ik moet altijd met mijn gedrag beseffen wat dat met de ander doet.

Het is precies waarover ik schreef aan de kwetsbare brief aan mijn inner circle. En het is dat patroon wat ontzettend moeilijk te doorbreken is. Twitter en whatsapp verwijderen lijken misschien een noodzakelijke maatregel. Ik houd echter zo van die mediums dat ik niet denk dat dat mij verder brengt. Blijven trainen en oefenen heb ik echter ook lang genoeg geprobeerd. En ja, het gaat op zich beter. Maar voor een deel is het probleem verschoven van vrienden die zeggen: “Dit accepteer ik echt niet meer” naar vrienden die dat nog niet hebben gezegd. En in de afgelopen dagen doorbrak ik het zelfs ook weer naar de vrienden die dat al hadden geroepen, waardoor ik opnieuw ben beland in een conflict.

Het stappenplan op de koelkast hangt er nog steeds. Het is echter zinloos als ik er niet naar handel. Het heeft voor mijn gevoel geenszins te maken met dat ik helemaal met therapie ben gestopt. Dit patroon is gewoon nog niet doorbroken. Het opstaan na een dergelijke bui is opnieuw zo zwaar, omdat ik mij ook opnieuw moet beraden of therapie hiervoor toch noodzakelijk is. Waar vrienden en familie zich druk maken over kinderen, carrière en familie op deze leeftijd, maak ik mij druk hoe ik vreselijk negatieve buien met suïcidale uithalen, wanhoop en andere uitingen toch meer kunnen worden voorkomen. Of eigenlijk zelfs kunnen worden uitgebannen.

Ik kan de buien niet bagatelliseren, hoe makkelijk dat ook is. Ja, een vast contract en een stabiele groep vrienden en nooit een poging gedaan. Tegelijkertijd destructieve buien die vrienden van mij af ketsen en dat gewoon problematisch is. Dat Sorry zeggen daarna moet, maar zo moeilijk gaat. Dat het opstaan en de draad weer oppakken ingewikkeld en moeilijk is. Dat het eenzaam maakt. Dat het er misschien wel voor zorgt dat nieuwe relaties niet kunnen worden aangaan, want als je al zo snel in een slecht patroon terugvalt. Waarom zou je dan in die persoon investeren? En hoe blijft die persoon prioriteit naast je eigen carrière, relatie en vrienden waarmee communicatie in ieder geval normaal verloopt?

Het zijn relevante vragen die ik mijzelf al zo vaak heb gesteld. Ook nu nadat ik opsta na twee hele zware dagen en destructieve buien. Hoe kon ik dit doen en die dingen zeggen? Ik word getipt op dialectische gedragstherapie. Pijnlijk nadat ik dacht echt zonder therapie te kunnen, maar misschien wel nodig. Ik blijf gelukkig niet alleen maar in deze pijnlijke dingen hangen en ga gewoon naar werk en afspraken daarnaast. De sorry’s heb ik nog niet durven en kunnen uitspreken. Het is even niet anders. Ik probeer verder. Ik zal weer vallen en opnieuw opstaan. Het is alleen de vraag hoe vaak ik nog mag vallen, en of opstaan zonder nieuwe therapie nog wel gaat.