Ik schreef dit jaar meerdere hele depressieve blogs. Ik heb honderden tweets eruit gedaan met alleen maar een negatieve strekking. Ik heb meerdere appjes gestuurd met alleen maar een opsomming van negatieve dingen. Het is tijd om hierop te reflecteren. Waarom doe ik dit? Ik kan tot de conclusie komen dat het mij helemaal niet verder helpt..

 Met mijn openheid heb ik altijd beoogt om meer inzicht te geven in psychische aandoeningen. Daarnaast doe ik dit zodat mensen mij beter begrijpen. Ik ben daarom nog steeds blij dat ik mijn blog ben begonnen en ook dat ik via twitter veel mensen heb leren kennen met dezelfde problematiek waarvan ik kan leren. Naar aanleiding van een “crisis” blog van laatst was ik teleurgesteld dat ik helemaal geen reacties had gehad en ventileerde ik dit op twitter. Ik kreeg hier een aantal reacties op. De blogs en mijn uitingen zijn zo negatief dat geen enkele reactie goed kan doen bij mij. Daarnaast zou een lieve reactie ervoor zorgen dat ik “mij ultiem en negatief uiten” link aan positieve aandacht. Ik moest dit op dit negatieve moment op mij in laten werken.

Ik heb het hierbij dus om bijvoorbeeld de blogs “Lees dit stuk maar niet”, “De blog die ik niet mocht schrijven” en tweets als “DARMEN TERROR. HOOFD TERROR. FUCKING EENZAAM. NIEMAND BEGRIJPT MIJ”. Naast dat dit een redelijke afschrikwerkende reactie teweeg brengt levert het voor mij ook helemaal niets op. Ik schuil mij achter het feit dat ik even geen andere coping weet in die gevallen. En dat dat helaas ook onderdeel uitmaakt van mijn persoonlijkheidsproblematiek en depressie. Ik heb het dan ook over het gedichtje dat ik afgelopen zondag op facebook zette, waarin zelfhaat, zelfmedelijden, eenzaamheid en het “allemaal niet meer weten” de boventoon voerde.

Het zijn zaken die inderdaad horen bij mijn dysthymie/depressie en persoonlijkheidsstoornis. Het is gedrag dat ik mijzelf heb aangeleerd als het mis ging, omdat ik niet wist hoe ik hier op een andere manier mee kon omgaan. Het is echter ook tijd om in te zien dat deze hele negatieve blogs/uitingen op social media ervoor zorgen dat ik mensen van mij af duw. Dat ik aangeef dat mensen mij niet begrijpen, dat niet kunnen en dat ik ze daarmee alleen maar verder op afstand houd. Het laat rauw zien hoe een depressie/paniekaanval/persoonlijkheidsproblematiek eruit ziet en hoe dit een storm aan negativiteit in mijn hoofd teweeg brengt. Dit kan voor 1 keer een goed beeld geven. Dit continue blijven delen voor de vraag om aandacht is echter bepaald niet helpend in mijn herstel.

Ik ben daarom mensen dankbaar die mij hier kritisch op aan hebben durven te spreken. Ik ben mij nu meer van bewust dat hele negatieve blogs en berichten, als die bijvoorbeeld van afgelopen week, geen vorm van openheid zijn, maar een vorm van slechte coping en paniek. Ik wil dit gedrag vervangen door iemand op dat moment te bellen, om mijn verdriet en eenzaamheid te durven toelaten, om zelftroost te zoeken en door in die gevallen in een dagboek te schrijven zonder het te delen of door op een gezonde manier om steun te vragen. Het is nu echt tijd voor verandering.

Aandacht moet je verdienen en niet vragen door heel negatief bepaalde zaken te uiten waar geen speld tussen te krijgen is. Hiermee maak ik mijn omgeving niet alleen maar ongerust, maar duw ik ze ook weg. Daarnaast zorg ik er in mijn toon voor dat ik totaal geen lichtpuntjes toelaat. Natuurlijk zijn die er ook weinig op hele slechte momenten, maar ze extra benadrukken is niet bepaald helpend. Ik wil daarom een poging doen om deze hele negatieve blogs in de toekomst te voorkomen. Ik wil een poging doen om hele negatieve tweets te voorkomen. Ik wil een poging doen om hele negatieve facebook berichten te voorkomen, en denk dat ik daarmee ook al een stap in de goede richting heb gezet. Ik wil ze vervangen door gezondere coping en gedrag. Gaat dat in de toekomst alleen maar goed? Natuurlijk niet. Maar het feit dat ik deze blog durf te schrijven is in ieder geval al stap 1. Met een bijzonder dank aan Carlijn, die mij hier op wees..

Ps. Hele negatieve gedachtes zijn absoluut geen keuze. Depressie is absoluut geen keuze. Persoonlijkheidsproblematiek is absoluut geen keuze. De manier waarop je hiermee omgaat kies je vaak ook niet, maar kan je wel proberen te beinvloeden. Ik probeer hierbij aan te geven dat ik zal proberen de komende tijd dit positiever te beinvloeden. Wellicht hebben jullie nog tips die mij hierbij kunnen helpen?