Ik heb vorige week mijn eerste twee sollicitatiebrieven de deur uit gedaan. 10 september loopt mijn huidige contract af en deze zal niet verlengd worden. Ik wil voorkomen dat ik “in between jobs” kom, dus ben ik maar begonnen met solliciteren. Mijn CV is behoorlijk gevuld door alle besturen en nevenfuncties die ik heb gedaan naast mijn studie. Daarnaast staat er toch een universitaire bachelor en master op mijn CV. Echter staat er ook een gat tussen maart 2016 en januari 2017…
Ik ben net terug van een weekendje weg met mijn familie in Berlijn. Niet ver hiervoor ben ik geweest in Zweden en Antwerpen. Een half jaar terug was ik in Gran Canaria. Je zou zeggen dat ik een onwijze bofkont ben. Dat ik het onwijs goed heb met deze oneindige vakanties en mooie momenten. Ik kan dit moeilijk tegenspreken. Het voelt alleen niet zo. En daarom voel ik mij een onwijs ondankbare lul, en zwalkt dat een beetje mijn negativiteit aan.
Lieve Thomas,
Precies 6 maanden geleden nam je afscheid. Afscheid van een warme groep die je erop wees dat je de moeite waard bent. Een groep waarin je leerde om hulp te vragen, ruimte voor jezelf te nemen of om beter voor jezelf te zorgen. Dat nee zeggen was toegestaan. Dat je er mocht zijn zoals je was. Dat je humor hebt, attent bent, over een vorm van intelligentie beschikt en daarnaast sportief en lief bent en doorzettingsvermogen hebt.
Het is vandaag 2 mei en dat betekent 5 maanden later dan 2 december. En 2 december was mijn laatste dag van de dagbehandeling in Lunteren. Het is dus officieel 5 maanden geleden dat ik aan het kleien was, tikkertje speelde, moest smeken om tijd gedurende therapie, ik stipt om 12.35 moest lunchen aan tafel, ik met kaplaarzen aan tuinierde of ik voor het laatst ging met de trein van 7.42. Er is alweer een half jaar voorbij. Hoe kijk ik terug? Wat heb ik vooral geleerd en wat is er blijven liggen?..
Het is 3,5 week geleden sinds mijn laatste blogpost, en ik heb er alweer bijna een week als 29-er opzitten. Hoog tijd dus voor een persoonlijke update! Ik kom tijd te kort om te bloggen, maar dat is ergens een goed teken. Ik durf meer tijd en rust voor mijzelf te nemen en de dwangmatigheid van het moeten bloggen is er ook wel vanaf. Echter vertel ik jullie natuurlijk nog wel graag over hoe ik in mijn vel zit, hoe het staat met mijn voornemens en hoe het nu na driekwart maand is gegaan met mijn uitdaging voor april, waarover ik vertelde in mijn laatste blog..
Deze blog gaat niet over de stelling doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Nee, ik ben namelijk heel erg van diversiteit gaan houden, en hekel iedereen die zich wil confirmeren aan die stelling. Deze blog gaat echter wel over de uitspraak die ik het meeste te horen kreeg toen ik in mijn diepste dal zat: “Ga gewoon wat doen!”. Ga erop uit! Ga naar buiten! Doe het gewoon! Ik kon er destijds echt niet naar luisteren en voelde mij erbij onbegrepen. Nu het beter gaat, is het echter wel mijn motto geworden…
Ik heb net de televisie uitgezet. Ik had er al de hele dag naar gestaard terwijl ik eigenlijk nog van alles had moeten doen. Op mijn brakke zondag heerlijk onder een dekentje de ene naar de andere voetbalwedstrijd weggekeken. Ik probeerde tussendoor nog even zelf 11km rennend af te leggen, maar daar was ik eigenlijk veel te brak voor. Desalniettemin ploeterde ik door de regen, om daarna weer snel onder de warme douche en dat dekentje te kruipen..
Ik ben zoekende. Ik ga langzaam richting de 30 jaar en ik ben nog vrijgezel. Ik heb een baan, maar ik twijfel of dit het werk is wat ik graag doe en wil doen en of ik wel het juiste pad van mijn carrière ben ingeslagen in de publieke sector. Ik vraag mij af of ik daarin nog lang moet blijven hangen als ik ooit nog de ambitie heb om een andere kant in mijn loopbaan op te gaan. Kortom ik zet veel vraagtekens bij mijzelf…
Vorige week schreef ik al een blog over al mijn goede voornemens en ik moet zeggen dat deze best op schema liggen. Echter wil ik dit jaar niet alleen maar brave, verstandige dingen gaan doen. In deze blog presenteer ik daarom graag aan jullie wat ik nog meer allemaal van plan ben..
2016, wat was je een jaar.
In 1 woord te beschrijven: zwaar.
In januari wist ik het nog niet eens, maar toch werd het 36 weken, 5 dagen.
En daarvoor moest ik antwoorden op een heleboel vragen