Het is vandaag de eerste dinsdag van de maand. Dit betekende jarenlang voor mij dat ik mij in de avond mocht begeven naar een borrel. De borrel van Homojongerenorganisatie Dito! Is namelijk altijd op de eerste dinsdag van de maand. De borrel is niet gedurende de zomerstop en inmiddels heb ik ook een leeftijd bereikt dat ik deze organisatie ben ontgroeid. Echter, draag ik de organisatie nog een erg warm hart toe. Het is de organisatie waar ik ruim 3 jaar voorzitter van was, waar ik mijzelf ontplooide en mijzelf leerde zijn. Tevens ontwikkelde ik bij deze organisatie van “Gadver, de gaypride” en “Ik haat mijzelf als homo” tot “Wat kan ik het waarderen dat je zo jezelf durft te zijn” en gooide ik de gêne van mij af over zogenaamde vrouwelijke trekjes. Het is hoog tijd voor een ode aan homojongerenorganisatie DIto!
Ik vroeg gisteren doodleuk aan een vriend van mij hoe het werken hem verging na al het partyen. “Ja, goed! Lekker veel te doen” was het antwoord. Het was niet het antwoord wat ik verwachtte. Hij had toch ook zo veel gedronken? Hij was zo toch ook zo laat naar bed gegaan? Ikzelf was duidelijk nog in herstel en mijn werkdag vandaag viel dan ook niet bepaald mee. Ik was dan ook geen 23 meer en het is algeheel bekend dat mijn lichaam wat vatbaarder is met PDS, mijn psyche en wat meer lichamelijk leed. Toch is de partyweek van 9 dagen lang losgaan het laatste waar ik spijt van heb.
Ik zit nog in de trein naar Berlijn terwijl ik deze blog typ. Ik heb zojuist twee sollicitatiebrieven getypt en vanavond als ik aan ben gekomen in Berlijn kunnen die eindelijk verstuurd worden. Ik hoopte dat dat onderweg kon, maar helaas is de wifi in de trein in Duitsland even bedroevend als in Nederland. Desalniettemin kunnen ze zo de deur uit en wacht op mij een lekker weekendje Berlijn. En of dat niet genoeg is het volgende week ook alweer de vierdaagse(feesten) in Nijmegen. En ik hoef pas weer te werken op dinsdag 25 juli! Hallo wereld..
Op sommige momenten voel ik mij nog best labiel en denk ik dat ik de wereld helemaal niet aankan. EMDR was vorige week erg zwaar en zorgde voor intense momenten van zelfhaat. Desalniettemin kroop ik ook daar weer uit en mag ik eigenlijk helemaal niet klagen. In een feedbacksessie met mijn team op het werk kreeg ik erg fijne feedback waar ik wat mee kon en kreeg ik ook een aantal hele mooie complimenten. Ik voelde mij even heel erg gewaardeerd en van waarde.
Afgelopen maandag kreeg ik ook een erg onverwacht fijn telefoontje. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek waarvoor ik eigenlijk al was afgewezen. Ze wilde toch nog erg een gesprek met mij. Dit stond gepland voor morgen, ware het niet dat ik dan dus nog in Berlijn zit. Dit was echter geen probleem, het gesprek werd verplaatst naar dinsdag 15 augustus, in verband met de vakantie van de 3 mensen waarmee het sollicitatiegesprek is. Ja, met maar liefst 3 mensen. Maar het is toch tof dat ik nog terug gebeld ben en nu heb ik in ieder geval ook nog ruim de tijd om voor te bereiden.
In de projecten op het werk zat er de afgelopen weken ook opeens progressie in. Ik maakte meters, toonde veel assertiviteit naar collega’s en kreeg zo dingen voor elkaar. Dit vond mijn leidinggevende gisteren ook en daardoor gaf ze aan dat ze toch nog alles op alles ging zetten om mij in ieder geval tot eind 2017 te laten blijven. Ze zei dat ze zo tevreden was en dat het heel goed ging, dus dat ze dit gewoon nog echt moest proberen. Ik voelde even een momentje van trots. Op het gebied van werk kan ik dus even zeggen: Hallo wereld. Het gaat lekker!
Daarnaast heb ik recentelijk een leuke date gehad. Vanwege mijn zelfbeeld en alles heb ik dates eigenlijk heel lang vermeden, maar deze date was dus heel erg leuk. Er komt waarschijnlijk wel een tweede date en zo niet, dan heb ik wel meer vertrouwen in het feit dat ik ook met andere jongens op date durf. Hij was geloof ik nog zenuwachtiger als ik was en het was verder gewoon heel gezellig. Kortom, op het gebied van liefde durf ik eens dingen en kan ik zeggen: Hallo wereld!
Ook op gebied van mijn vrienden gaat het eigenlijk goed. Soms ben ik nog eenzaam, maar dit weekend ben ik met één van mijn beste bro’s in Berlijn. Vorige week was ik in Amsterdam bij een goede bro en komende week zal ik met andere bro’s weer de vierdaagse vieren. Tussendoor was ik ook nog gezellig shoppen met een goede bro en kwam een vriendin ook gezellig eten. En in de komende weken staan er nog uitjes als de GayPride op de planning. Ik mag helemaal niet klagen over mijn sociale leven. Kortom, hallo lieve toffe vrienden, Hallo wereld!
En zo gaat het ook best redelijk met hardlopen, mijn dakterras, het huishouden, ontspannen, mijn familie en andere activiteiten. Ik was laatst in de Tweede Kamer bij d66 en hier sprak ik gewoon nieuwe mensen aan en kon ik een beetje netwerken. Daarnaast ga ik tegenwoordig met collega’s naar raadsvergaderingen in Nijmegen en is dit ook heel leuk, leerzaam en gezellig. Kortom, ik durf mijzelf best een leuke, lieve jongen te noemen. Ik mag er zijn. Hallo wereld!
Het is bijna 6 maanden nadat mijn traject is afgerond in Lunteren. Ik ben inmiddels alweer 4 maanden terug bij mijn therapeute die ik ook voor Lunteren had. We zijn aan de slag gegaan met verschillende doelen. Ik wilde beter leren omgaan met teleurstellingen. Ik wilde dingen minder op mijzelf betrekken en gewoon blij kunnen zijn voor de ander. Ik wilde directer hulp durven vragen, zonder cynisme/verwijten te maken. De status van deze vier doelen: still work in progress.. Read More Therapie: Hoe nu verder?
Ik had afgelopen woensdag mijn laatste afspraak in Lunteren staan: mijn exitgesprek. Ik moest ook nog mijn kapotte fiets daar ophalen en wegbrengen en zo nog wat andere dingetjes doen, waardoor heel de woensdag in het teken stond van de laatste keer naar Lunteren. En zo was het een best rare gewaarwording om weer door de poort te gaan waar ik een maand geleden afscheid nam en om daar daadwerkelijk mijn laatste gesprek te hebben…
Jullie hebben van mij eigenlijk nog een mooie blog tegoed over de fantastisch mooie vakantie die ik achter de rug heb. Of jullie hebben nog een blog tegoed over het positieve telefoontje over werk wat ik van de week ontving en wat werk op korte termijn echt in gang gaat zetten. We bevinden ons echter in de donkere dagen voor kerst en ik ben ook teruggekeerd uit Gran Canaria met een griepje/hevige verkoudheid die op mijn darmen slaat. De positieve dingen komen daardoor helaas niet binnen en ik kan ze momenteel heel moeilijk terughalen. In tegenstelling tot dat is het enige wat mij momenteel lukt de zure nicht uithangen onder een dekentje op de bank..
Ik heb mijn trainingspak alweer aangedaan, want vandaag is immers de Stevensloop. Het zonnetje schijnt en ik zie buiten al de eerste lopers mijn huis voorbij lopen. Dit wordt een mooie dag! Je hoeft alleen geen waarzegger te zijn om te weten dat het niet aan mij besteed is dit jaar. Pijn bij het slikken, vreselijk zweten, een effect op mijn darmen en een algemeen onbehaaglijk gevoel is mij ten deel gevallen, het gaat even langs mij heen..
Het is alweer 1,5 dag nadat ik vertrok bij de kennismaking in Lunteren. Een rondleiding, een ontmoeting met een sociotherapeut en mee lunchen. En dat allemaal van ongeveer 11.30 tot 13.00. 1,5 uur maar, dat moest te doen zijn…
Dit is geen verhaal over een gokverslaving. Geen verhaal over drugs. Het is gewoon het verhaal van kosten die ik nou eenmaal per ongelukkige samenloop van omstandigheden heb moeten maken. Het is een beetje terugkerend in mijn leven. Het ging al niet zo goed, zorgkosten rijzen vanwege mijn psychische gezondheid al de pan uit, en ik heb het idee dat zorgverzekeraars er alles aan doen om je er als burger niets ervan te laten begrijpen. In ieder geval kwam daar afgelopen avond weer een frustratie bij voor een typefout op een ticket in de naam, waarop ik al was gewezen, maar waar wijziging lekker moeizaam is gegaan, waardoor ik nu alsnog met een rekening van 110 euro zit. Het past weer lekker in een reeks van fijne kosten
Ik maakte in september een duidelijke keuze, dit schoot onvoldoende op, ik had meer nodig dan één sessie per week. Ik viel te snel weer terug, ik was te labiel en ik maakte onvoldoende stappen in vooruitgang. Ja ik kwam dichter bij mijn gevoelens en emoties, ja ik accepteerde mijn klachten meer, maar de gevoelens en emoties toelaten in de grote boze buitenwereld was nog echt een stap te ver. Om nog maar te zwijgen over al mijn andere laakbare gedrag. Er moest meer gebeuren en zo begon de zoektocht naar een juiste behandeling: het werd Lunteren. Helaas is het daar een stroef begin geworden met de volgende 5 punten die mij daarin tegen stonden:
