Lieve Thomas,
Daar zit je dan weer. 2 december opnieuw alweer. Die dag 5 jaar terug dat je je fulltime behandeling achter je liet. Je wist dat je klaar was, maar dat het allemaal niet vanzelf zou gaan. Op die vrijdag 2 december 2016 eten met vrienden en ouders in de avond, stappen gezet in systeemtherapie en nu verder met een sterkere band. En stormachtig werden de jaren daarna. Langzaam ook individuele schematherapie loslaten en een weg vinden in dat wat het leven heet. Werken, dingen doen daarnaast, eigen plekje in een huis.
Het is nog steeds heel moeilijk om allemaal te zien. En het blijft een worsteling, meer dan je 5 jaar geleden had gehoopt. De coronacrisis raakt de ene meer dan de ander. We vertellen verhalen over ondernemers die hun zaak kwijtraken, van risicopatiënten die zich moeten isoleren of de kankerpatiënt die voor de 6e keer zijn operatie uitgesteld ziet worden. We vertellen verhalen over de eenzaamheid van jongeren op hun kleine kamer, over kleine kinderen die vervreemd raken van aanraking en genegenheid en over ouderen in het verzorgingstehuis die hun kleinkinderen niet mogen zien. We vertellen verhalen over de burn-outs van IC-verpleegkundigen en de trauma’s van pijnlijke keuzes die ze moeten maken. We vertellen verhalen van de trage mensen in Den Haag die te laat reageren, te veel economische belangen mee laten wegen en te weinig snel durven ingrijpen. We vertellen verhalen van de gewonde politie-agent, gewonde ambulancemedewerker en de handhaver die alleen maar gescheld over zich heen krijgt.
Misschien lees je de verhalen ook te veel. Je kan je best inleven, maar het raakt soms ook aan dingen van vroeger. Pijn kan naast elkaar bestaan. Alle verhalen zijn waar, en kan jou het gevoel geven dat je je niet gezien voelt. Dat het enige wat je leest verhalen zijn over die dingen die jij moeilijk vindt. Verhalen over waarom thuiswerken niet is verplicht en dat we de 1.5m vooral als voorzorgsmaatregel voor altijd moeten invoeren. Dingen die je kan volgen, maar je ook bang en verdrietig maken. Je mist het gemak van een vriend knuffelen. Van gezelligheid en ouwehoeren bij het koffiezetapparaat en even snel contact op de werkvloer. Voor velen dingen die ze makkelijk op kunnen offeren, omdat ze daarnaast voldoende hebben om op terug te vallen. Dat wat je mist. En dat is voorlopig niet bepaald dichtbij, en verdriet en zoeken naar mildheid daarin zijn toegestaan.
Het raakt aan de dingen die ook in de vorige brieven aan jezelf zijn geschreven. Meer mensen in je omgeving krijgen kinderen, wonen in nieuwe huizen, gaan relaties aan, zijn enthousiast over een nieuwe auto en vinden geluk in de warmte van mensen om zich heen. En daar zit jij. Wederom een dag voorbij zonder iemand te zien of gesproken te hebben. Het gevoel dat het initiatief van jou moet komen of anders heel lang op zich haat wachten. En daar is dat stemmetje, omdat je altijd ook alleen maar aan jezelf denkt en nooit de ander dat geluk bent gaan gunnen. Het is met jou altijd Ik, ik, ik. Je bent nog erger dan dat egoïstische frame van Guido Weijers vandaag over dat we maar de wereld open moeten gooien, omdat hij zijn vrijheid wil.
Ook dit jaar nog een block van goede vriend op whatsapp, omdat je alleen maar op een hele negatieve manier je gevoelens en gedachtes kan uiten en vaak ook nog met een brok jaloezie. Nog meer vrienden waarmee het contact is verwaterd. Hard werken om maar af en toe iemand te spreken. Verplichtingen verder en verder. De druk dat je misschien je huis uit moet, maar in godsnaam niet weet hoe je aan een andere woning moet komen. Goede dagen waarop toch dingen lukken worden afgewisseld met een verdrietige Thomas. Het raakt en dat een goed een plek geven is lastig. Je vindt het maar ruimte voor in te nemen, omdat als je dat doet het altijd te veel ruimte is. Een arm of knuffel die je nu nodig hebt is nu ook niet toegestaan of moeilijk. Het raakt.
Even was er van de zomer een vlam. En zelfs zo dat je daarover deelde. Voor het eerst een nacht samen in hotel. Voor het eerst echt het gevoel dat dit toch kon groeien tot iets moois. Snel daarna weer de deur dicht. Zo hevig, dat de patronen toen alles overspoelde. Opnieuw mensen die je mocht mee weggejaagd. Hoeveel pijn je ook hebt, de grenzen van anderen zijn altijd de grens. En hoewel je dat weet, ging dat 5 jaar na deze behandeling nog enorm mis. Opnieuw weer opstaan na scherven en brokken.
Begin dit jaar maakte je stap naar haptotherapie. Bij je huisarts kwam je niet verder met je vraag om hulp. Wekelijks of 2-wekelijks probeer je vanuit je hoofd meer in je lichaam te komen. Soms is het best zweverig voor je en vindt je het moeilijk een plek te geven. Dat ze bepaalde stromen in je lichaam aanraakt en vervolgens vraagt: Herken je dat in je relaties in je leven? Het is moeilijk en raakt opnieuw dat stemmetje “Ik, ik, ik, je stelt je helemaal niet open voor anderen”. En hoe dan is de vraag die voor je blijft liggen. Geduld, maar dat als je 33 jaar bent en met al zoveel behandeling best lastig.
Op zoek naar die nieuwe vlam vragen over of je Prep gebruikt, terwijl je zo weinig over seks weet. Vragen over of je top of bottom bent. Homoseksueel zijn is voor jou ook nog weer wat moeilijker en dat valt vaak lastig uit te leggen. Het raakt allemaal dat gevoel. De eenzaamheid wordt opnieuw geraakt. Hoe doen anderen dat toch? Een geboortekaartje en maar blij moeten zijn dat anderen wel die intimiteit kunnen beleven. En daarna ook wel zien hoe belachelijk het is dat je zo’n klein wonder opnieuw op jezelf betrekt. En dat allemaal 5 jaar na je meest intensieve behandeling.
En natuurlijk waren er ook wel kleine wonderen voor jou. Je eerste marathon. Wat een genot en wat ging het bizar lekker. Vader, oom en vriend langs de kant die je dingen gaven. Misschien dat zien als een metafoor. Wanneer mensen voor je klaar staan niet van je wegduwen, maar het kunnen aannemen. En stapje voor stapje doorzetten. De reis naar Barcelona en Zwitserland waren daar ook een voorbeeld van. Dat heb je voor jezelf geregeld en hoe je daar prachtige stoere wandeling maakte en ultiem genoot was bewonderenswaardig. De foto’s helpen je hopelijk door deze lockdown heen. En voor de roepers die roepen dit is helemaal geen lockdown, alles mag nog!! Maatregelen die wel degelijk ook impact hebben en mensen raken.
Vorig jaar schreef je deze brief 2 dagen nadat je opnieuw was gezakt voor je rij-examen. Hoewel de samenleving nog steeds voor een deel ervan uitgaat dat je alleen kan overleven met een rijbewijs besloot jij anders. Nee, je gaat niet meer naast iemand zitten die je een uur lang gaat vertellen dat je het allemaal nog steeds niet kan. En vooral, dat dat ook waar was, want motorisch ben je gewoon niet super handig en na 120 lessen faalde je nog steeds. Voor de mensen die denken dat dat wel mee zou vallen of die niet begrijpen dat je het toch niet opeens kon of tegen de mensen die een hele goede rijschool weten voor met angst of voor de mensen die een automaat aanbevelen. Nee, ik ben Thomas die zonder rijbewijs ook een prima leven kan leiden.
En soms is dat lijden. Verdriet, weer opstaan en weer doorgaan. Dat wat in deze tijd allemaal van ons wordt verwacht. Thuiswerken en met een waterig zonnetje op je schijnend dat ook het enige wat kan. Voelen wat je nodig hebt, daar ruimte voor maken. Je doet bij D66, EuroGames, John Blankenstein Foundation en Frisse gedachtes best redelijk wat naast je werk. Dat maakt je een mooi mens, maar let ook op je grenzen. Gun jezelf ook een boek, een interne knuffel, een meditatie en begrenzing. En voor de dingen die je toch doet, doe ze met overgave. Je zit niet bij die dingen omdat je niets kan. Je zit er niet bij omdat je er niet mag zijn. En je mist de externe bevestiging daarvan verschrikkelijk. Je gelooft ook niet dat je eerst onwijs van jezelf moet houden en dat het dan allemaal wel komt.
Sommige dingen zijn gewoon heel oneerlijk in de wereld. Armoede, oorlog en egoïstische mensen, eenzaamheid. Leren opstaan, leren dingen voor jezelf te houden, wel delen maar dan in mate en zonder slachtofferrol. Het kost je moeite en een open houding is nog niet vanzelfsprekend in de boze buitenwereld. We moeten het met onszelf doen en dat vindt je niet bepaald makkelijk. Dat het leven soms voelt als dat eeuwigdurende moment met oud&nieuw dat alle geliefdes elkaar in de armen vliegen voor een nieuw jaar en jij daar nog alleen staat met een glas champagne. Proostend op 1.5 meter. Dat eeuwige gevoel. Er niet in blijven hangen…
Maar dat waterig zonnetje schijnt er ook voor jou. De bladeren vielen deze herfst ook van de bomen voor jou. En door al die levenservaring leer je soms ook dat dat waterige zonnetje volledig schijnt. En soms ook met meer donderwolken. Soms ook in een storm. Maar dan de blaadjes van de herfst weer vinden, weer contact maken met de innerlijke jij en zien dat de zon daarachter nog blijft schijnen. Hoeveel jaar het na je behandeling na Lunteren ook wordt: die storm zal blijven. De leegte een eenzaamheid in je bestaan soms ook. Maar op de blaadjes en dat waterige zonnetje mag je dan altijd terugvallen.
Genoeg zweefteverij. Sterkte broeder. Ik ben blij dat je er nog bent en weet zeker dat veel mensen dat ook zijn. En hoewel de dankbaarheid daarvoor en de relaties soms minder zichtbaar zijn dan je wilt, je bent een geliefd en mooi mens. Onthoud dat en benut dat. Veel succes! En blijf schrijven, bewegen, voelen en leven!
Heb het goed. Tot volgend jaar.
Veel liefs,
Jezelf