Ik deelde al eerder over de Opening, en de eerste sessie van de maandag: Psychosomatiek. Op maandag heb ik verder geen sessie meer in de ochtend. Wel hebben we wat groepstijd waarin we wat verplichtingen moeten vervullen, waarover ik later wel meer vertel, maar het eerst volgende moment waarop we met de groep bij elkaar zitten is: De Lunch.
Gisteravond had ik een familiefeestje, mijn oom werd 50 jaar en ik besloot op mijn vrije zaterdagavond naar het feestje te gaan. Het is een broertje van mijn moeder, die daarnaast nog 3 andere broers heeft, en ook nog 2 zussen. Allemaal hebben ze wel een partner en de meeste daarvan ook nog wel kinderen, waarvan enkelen ook al wel een relatie hebben. Kortom, een vracht aan familie die ik weer zag en die natuurlijk allemaal wilde weten hoe het met mij ging..
Na de opening op maandag is de eerste sessie van de week psychosomatiek. Dit begint voor onze groep op maandag om 9.30. Na de opening tussen 8.45-9.00 hebben we dus alweer een half uurtje pauze. Daar moest ik aan het begin van mijn behandeling erg aan wennen, want het is zeker niet het enige half uurtje pauze in de week. Na dit half uurtje, waarin wordt gerookt, koffie gedronken en soms voor de klinische mensen verder wordt gegaan met jezelf klaarmaken voor de dag of bijvoorbeeld de was doen, beginnen wij dus met de eerste sessie van de week: Psychosomatiek.
Het is vandaag 10 september, en dat betekent opnieuw: World Suicide Prevention Day. Ik besteedde hier vorig jaar al een gehele week aan op mijn blog (zie het kopje hierboven) en het wist mij toen al erg te raken, ook met de dood van Joost Zwagerman, afgelopen donderdag een jaar terug. Inmiddels is het een jaar later, en is het aantal suicides in Nederland en in de wereld nog steeds schrikbarend hoog. Daarom wil ik dit jaar opnieuw niet zomaar over deze dag heen stappen…
Daar ging ik vanmorgen weer, de trein van 7.42 uur vanaf Nijmegen om maar op tijd bij de Opening te zijn van een nieuwe therapieweek, een nieuwe therapiedag. Iedere dag begint mijn therapie om 8.45 uur. Een kwartiertje met de vier groepen samen van het cluster waarin ik mij begeef. Vier groepen van 9 mensen, 36 cliënten in totaal, vergezeld tijdens de opening door 3-5 behandelaren..
Een maandje zonder bloggen, het gaat mij tegenwoordig erg gemakkelijk af. Veel gemakkelijker dan ik had verwacht aan het begin van mijn behandeling. Bloggen was een erg belangrijke uitlaatklep voor mij, en ik was vastberaden om aan de wereld mede te delen over mijn leven met psychische problemen in de kliniek. Zoveel mensen met angst voor de toekomst, dat alles wat we voelen en mee maken maar beter achter gesloten voordeuren kan plaatsvinden. Ik ben zelf ook wel redelijk opgegroeid met “Hang nooit de vuile was buiten”, maar ben door eigen ervaringen gaan geloven in “Openheid leidt tot meer begrip”….
Het is alweer 4 maanden geleden dat ik gedag zei op mijn werk en één van mijn moeilijkste stappen in mijn leven nam. Ik ging in fulltime therapie, ik stopte met werken en ik koos ervoor om volledig aan mijzelf te gaan werken. Inmiddels weet ik al niet meer beter dat ik mij dagelijks naar Lunteren begeef en daar allerlei sessies bijwoon en de meest heftige dingen deel tegen vrouwen, die ik soms slechts een paar dagen ken.. ik ben precies op de helft van mijn behandeling.
Read More Een persoonlijke update: Op de helft van mijn behandeling
Ik ben blij dat het best goed gaat met mijn familie en vrienden. Ik ben veel te sensitief voor het geval dat het minder met ze gaat. Ik gun ze absoluut ook het allerbeste en als er iets is, sta ik erg graag voor ze klaar. Desalniettemin valt 2016 niet bepaald mee. Terwijl ik mij door heftige weken therapie ploeter hoorde ik over afstuderen met hoge cijfers, over verlovingen, over samenwonen, over nieuwe relaties, over promoties, over toekomstig ouderschap en over verre reizen. Ik gun het mijn vrienden en familie allemaal, maar ja jaloers ben ik zeker ook…
Deze blog gaat niet over het gebrek aan inspiratie om te bloggen. Ik wil nog zoveel delen over sessies, over hoe mijn evaluaties gingen, over waar ik tegen aanloop, over mijn kleine momenten van trots, over iedere dag die zo heftig kan zijn, over de regeltjes, over fijne en minder fijne therapeuten, over de voordelen en nadelen van dagklinisch zijn, over hulp inschakelen, over (zelf)stigma, of gewoon een brede update over hoe het met mij gaat.. mijn laatste update dateert echter alweer van een maand terug..
Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..