Hoewel het de afgelopen dagen ergens best wel goed gaat; ik maak best grapjes op het werk, ik zet best productieve stappen op het werk; ik ben iedere dag op tijd aanwezig; ik ben eerlijk en open tegen iedereen en als ik energie heb richt ik mijn huisje verder in en als ik dat niet heb rust ik even lekker op de bank. Mijn schuldgevoel is minder over het afzeggen van een feestje. Ik skype met een hele goede vriend en voel mij daarbij erg fijn, omdat ik even mijn hart kan luchten, maar ondertussen wordt de onrust per dag groter, er zijn nog te veel losse eindjes..
D-day: Dank en Zevenheuvelenloop
Daar lig ik dan met mijn beentjes omhoog. Vandaag was het zover: de zevenheuvelenloop en ik heb de finish gehaald. Met ruim €400 opgehaald voor Fonds Psychische Gezondheid. Daarvoor wil ik jullie bij deze hartelijk danken. Het ging zeker niet vanzelf vandaag en daarom ben ik meer dan ooit Trots op deze prestatie..
Doorgaan
We moeten doorgaan. Het leven gaat door. Het zijn spreuken die je vandaag hoort na alle ellende van gisteren in Parijs. Een schok, onwerkelijkheid, verdriet, onmacht, het is er allemaal. Mijn blog wordt gewoon heel goed bezocht, doordat mijn zoekoptimalisatie schijnbaar goed is ingesteld en ik een paar weken geleden een blog schreef over mijn weekend in Parijs. Ik was er 3 weken geleden nog, zag daar Job Cohen op een terras en ontmoette veel Franse mensen, ongelofelijk wat daar nu is gebeurd. Bizar, en toch gaat ook voor mij de tijd weer door..
De mail aan collega’s op het werk
Beste collega’s,
Dit is een beetje een erg persoonlijk mailtje, maar ik dacht dat het toch goed zou zijn om hem te sturen. Het is alweer een week geleden dat alle tijdelijke mensen te horen kregen of ze nog een half jaar mochten blijven of dat het per 31 december al zou stoppen. Vol spanning wachtte we allemaal tot we een JA/NEE hoorde, andere smaken waren er immers niet, echter wel voor mij..
Meubels voor niets
Ik liep gisteravond door de Ikea met mijn moeder. Na opnieuw een zware dag met een presentatie voor een belangrijke delegatie op werk, de sleuteloverdracht weer terug, omdat ik dingen nog moet slopen in mijn kamer en de therapieafspraak met mijn keuze. Ik was er dan totaal nog niet bij met mijn hoofd, maar stiekem was ik toch trots dat ik dan wel samen met mijn moeder een nieuwe bank uitkoos, een eettafel en eetstoelen en dat die morgen worden bezorgd door Ikea, zodat mijn kamer dus helemaal huiselijk en soort van af is vanaf komend weekend. Hoeveel ik er van kan genieten de komend3e tijd is nog maar de vraag…
De keuze
Op 21 september hakte ik de knoop door: Ik ging in dagbehandeling. Het CWZ had een prima traject waar ik terecht zou kunnen. Helaas is het totaal anders, maar wil ik vandaag toch de knoop doorhakken met mijn therapeute, waar mijn intensievere behandeling ligt. De 6 opties die ik over de mail kreeg van mijn therapeute liggen voor mij op tafel. Ik moest ze rustig doornemen en op mij in laten werken…
Te heftige dag
Ik wist dat het vandaag moeilijk ging worden. Ik ging vanavond mijn beste bro uitzwaaien voor de komende 7 maanden gaat die op stage naar Manchester. Ik ga hem zo erg missen dat ik wist dat als ik nu thuis zou komen dat ik echt gesloopt zou zijn. Dat het echter zo’n heftige dag zou worden was ik mij vanmorgen nog niet bewust van.
Opluchting
Opluchting betekent “verlichting van zorg(en)” (Van Dale woordenboek). Het is een emotie/gevoel die ik eigenlijk niet kan plaatsen en nauwelijks ken. Het is echter ook de vraag die ik het meeste krijg. Ben je nu opgelucht? Dat was zeker wel een opluchting? Ik zou willen dat ik een verlichting van mijn zorgen zou kennen, maar helaas gaan ook met stapjes vooruit de zorgen er mee vooruit. Ook al zitten dingen mee, een verlichting van zorg voelt nog ver weg…
Toekomst
Ik ben bang. Bang voor de toekomst. En niet een beetje ook. Ik kom net af van een afspraak bij de huisarts. Ik heb gevraagd naar een psychiater en dat ik van deze pillen nog weinig merkte. Maar we moesten eerst toch nog twee weken kijken hoe het met deze dosering gaat. Over drie weken een nieuwe afspraak, iets van de 10e met mijn huisarts dit jaar. Het duurt mij allemaal veel te lang…
De verhuizing!
Vandaag zou ik gaan klussen en verven met mijn pa in mijn nieuwe studiootje. Met dit gevoel ging ik vrijdag ook nog echt naar Parijs. Helaas loopt het allemaal anders en is er nu zelfs onzekerheid over de verhuizing zelf.