Iedere dag hebben we allemaal keuzes te maken. Het aantal keuzes dat we te maken hebben is de afgelopen decennia alleen maar toegenomen. Vroeger als je pindakaas wilde had je alleen Calvé. Nu staat er een hele meter vol met allerlei verschillende soorten pindakaas.
Stel je voor, je bent een 27-jarige jongen die niet zo lekker in zijn vel zit. Je kijkt terug op een vrij moeilijke jeugd, waarin je je vaak niet gehoord voelde of vaak voelde dat die je aan de eisen van je ouders of de maatschappij voldeed. Tijdens je studie probeerde je hier doorheen te vechten, en behaalde je uiteindelijk moeizaam je diploma bedrijfskunde, met master marketing op de universiteit in Nijmegen (in je 25e levensjaar). Op je 23e merkte je al veel te veel onzekerheid bij jezelf voor vriendschap, relaties of andere werkzaamheden, waardoor je cognitieve gedragstherapie bent gaan volgen. In 12 sessies is er aan enige assertiviteit gewerkt, maar niet aan de onderliggende problemen.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik zo’n blog zou schrijven. Ik wilde altijd gewoon mijn gevoelens en gedachtes van me afschrijven en waarom moet ik dan ook de lichtpuntjes benoemen of de dingen waarvoor ik dankbaar ben? Zeker nu ik alles vrij uitzichtloos vind en ik me voor weinig dingen meer kan opladen en eenzaam uren naar mijn telefoon kan staren, in de hoop dat nog iemand aan me denkt of om me geeft. Echter is dat schijn bedriegt. Ik weet dat ik mezelf ook zonder aandacht en bevestiging moet zien kunnen te vermaken. Gezien ik nu al zuur genoeg ben en mijn blogs de laatste weken eerlijk, oprecht, maar ook zo negatief waren, hier eens wat dingen die me nog wel goed kunnen stemmen…
Het gaat niet goed. Wat zeg ik, het gaat echt niet goed. De frustraties die ik gisteren al deelde over mijn deelname in de tafeltenniscompetitie, de crematie, 32 uur werk, 2x therapie in de week, vrijwilligerswerk, huishouden, ontspanning, vrienden. Het lukt me allemaal niet meer en het ergste, ik kan me er ook niet meer voor opladen. Ik heb heel veel last van mijn persoonlijkheidsstoornis en heb het gevoel dat mijn omgeving niets van mij begrijpt en er ook niet voor me kan zijn. Ik deelde jullie al eens over de eigenschappen van borderline…
Meestal zijn mijn gedachtes en gevoelens die ik op deze blog heb beschreven wel redelijk te volgen, althans dat denk ik. Echter heb ik ook wel wat klachten uit mijn persoonlijkheidsstoornis die wat moeilijker te volgen zijn, die met name de afgelopen 10 dagen tot uiting zijn gekomen rondom participatie van mij in de tafeltenniscompetitie met mijn tafeltennisteam. Ook al is mijn comeback nog maar 10 dagen oud, ik denk nu eigenlijk alweer aan stoppen..
Ik ben nog niet heel lang terug van een heel zwaar weekend. Naast mijn eigen klachten die ik ervoer (momenteel erg veel last van mijn darmen, onbegrijpelijke gedachtes en gevoelens vanuit persoonlijkheidsstoornissen, gedoe rondom tafeltenniscompetitie etc.) stond heel dit weekend in het teken van een crematie die ik had…
Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…
Ik had deze blog ook “Help!, mijn therapeute die moet huilen” kunnen noemen. Misschien doe ik dat morgen wel, want ik ben nu intern nog meer bezig met de andere mededeling/gebeurtenis tijdens therapie vandaag…
Het is weer zo’n dag. Ik probeerde het echt vanmorgen. Om door de grijze wolken de zon te gaan zien, om mezelf niet zo klein mogelijk te maken onder mijn dekentje en om niet zuchtend de wekker 1,5 uur te laten snoezen. Helaas, lukte het me allemaal niet…
Sinds ik gistermiddag de knoop heb doorgehakt om in dagbehandeling te gaan is er helaas nog geen opluchting. Eerder is er twijfel, angst, onrust, boosheid en alle andere emoties waarmee ik moet zien om te gaan…