Het gaat de afgelopen weken even niet zo lekker. Ik sprak er al over met mijn therapeute. Het was een dieper dal, een dal dat langer duurde. Mijn therapeute vond het allemaal niet heel gek met wat er allemaal in mijn omgeving gebeurde en dat ik even op mijn meest kwetsbare gevoelens werd gepakt. Het was dus verstandig om goed op mijzelf te letten. Ik hoop dan ook dat de volgende 5 opmerkingen mij bespaard zullen blijven..
Het is vandaag 9 augustus. De dag waarop ik drie kaarsjes aandoe. Eén voor mijn neefje, het is zijn sterfdag vandaag. Eén voor een vriendin die ik super waardeer, en die wacht op spannend nieuws over haar vader. En één voor een collega die maandag zijn moeder vrij plotseling verloor. Even een dag van bezinning, en voor gedachten aan hen, daarvoor brand ik vandaag drie kaarsjes.
Er is weer een dag voorbij dat ik niet de dokter heb gebeld. Ik wijt mijn klachten nog steeds aan te lang hebben gefeest, maar stiekem weet ik in mijn achterhoofd beter. Dat deze klachten er best vaak zijn, ook als ik niet heb gedronken, wel gezond heb gegeten en op tijd naar bed ben gegaan. Maar vorige week met het feesten werden ze erger. En ik weet niet wat ik dan tegen de dokter moet zeggen. Ik had last van allerlei klachten na vier dagen zuipen. Dus toen besloot ik het nog 5 dagen op zuipen te zetten..
Daar lag hij wéér. Robert Gesink was weer gevallen. Wederom maakte hij zijn talent niet waar. Hij zal wel een lage pijngrens hebben dat die weer niet verder kon. Robert Gesink heeft niet de juiste mentaliteit. Hij heeft niet de juiste stuurmanskunsten. Het kan geen toeval zijn. Robert Gesink heeft niet de juiste hardheid voor de koers. Robert Gesink heeft niet voldoende doorzettingsvermogen. Zomaar wat opmerkingen die ik vandaag hoorde over mijn held Robert Gesink. Het raakte mij, want Robert Gesink blijft een ongelofelijke held.
Het was zaterdag de vierde keer dit jaar dat ik werd aangesproken op mijn houding. Een goed bedoelde opmerking van een wat oudere man over dat ik zo krom, gebogen zat. Ik ging mijn verdedigen hoe het kwam. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ondertussen was mijn avond vergald. Ik weet van mijn kromme rug. Ik weet van mijn bochel en dat ik haast op Quasimodo lijk. Ik weet dat ik geen mooie rechte rug heb om stijl te dansen. Ik hoef dit alleen niet altijd te horen.
Het is 3,5 week geleden sinds mijn laatste blogpost, en ik heb er alweer bijna een week als 29-er opzitten. Hoog tijd dus voor een persoonlijke update! Ik kom tijd te kort om te bloggen, maar dat is ergens een goed teken. Ik durf meer tijd en rust voor mijzelf te nemen en de dwangmatigheid van het moeten bloggen is er ook wel vanaf. Echter vertel ik jullie natuurlijk nog wel graag over hoe ik in mijn vel zit, hoe het staat met mijn voornemens en hoe het nu na driekwart maand is gegaan met mijn uitdaging voor april, waarover ik vertelde in mijn laatste blog..
Afgelopen donderdag ging ik weer schoorvoetend naar therapie. Het ging niet bepaald lekker met mij en ik was ook nog gebroken van de verkiezingsnacht. Hiervan was ik ook niet bepaald vrolijk geworden, ondanks winst voor mijn partij D66. Vermoeid deed ik mijn verhaal en was het soms moeilijk om te antwoorden op vragen die terug gingen naar het verleden of die vroegen naar hoe dit in Lunteren aan bod was gekomen. Het ging met name over omgaan met meningsverschillen en de gevoeligheid die ik soms heb ten opzichte van mensen met een compleet andere mening…
Ik wilde de afgelopen weken al bloggen over mijn 100 dagen sinds het afscheid in Lunteren. Ik wilde al bloggen over de afronding van mijn re-integratietraject en de start van mijn 6 maanden contract op het werk en over de grote kans dat ik daarna weer op straat zal staan. Ik wilde bloggen over momenten dat ik op eens emotioneel geraakt werd en er opeens tranen waren, hetgeen ik nog niet veel eerder in mijn leven had meegemaakt. Ik wilde bloggen over mijn stemmingswisselingen, over omgaan met anderen idealen in verkiezingstijd of over het alleen gaan naar een concert. Echter kwam het er allemaal niet van, ik moest eerst ff bijkomen..
Vandaag kreeg ik de definitieve bevestiging dat ik maandag mag beginnen met werken. Hoewel de arbeidsovereenkomst er nog steeds niet ligt vanuit de detacheringspartij, wordt ik maandagochtend gewoon op werk verwacht. Ook de goedkeuring van mijn vrije dagen zijn rond en ondanks mijn moeite met lopen door mijn verstuikte enkel kijk ik er erg naar uit om maandag weer te beginnen met werken! Mijn werkloze dagen zitten erop!
Vorig jaar deelde ik stoer op mijn blog mijn voornemens en plannen voor 2016. Begin februari vertelde ik nog hoe het ermee was gegaan in januari, maar de rest van het jaar was ik hier best wel stil over. Dat betekende natuurlijk niet dat ik er totaal niet mee bezig was. In deze blog kijk ik terug hoe het is gegaan met mijn voornemens en epische plannen van vorig jaar en vertel ik welke ik meeneem dit nieuwe jaar in en welke ik er nog aan toevoeg…
Read More 2017: Nieuw jaar; nieuwe kansen, voornemens en plannen?!