Het ging deze week opnieuw weer twee dagen mis. Gewoon wat moeilijke dingen, wat pijn die bovenkwam en mijn gedrag en emoties die ik opnieuw niet in de toom had. Pijnlijk als je bedenkt dat ik juist dit gedrag wilde aanpakken in Lunteren. Pijnlijk als het op die momenten weer even diep en moeilijk voelt als de tijd voor Lunteren en ook de tijd er na. Ik zeg dan ook dat er nooit structurele oplossingen zijn gekomen en dat is deze week opnieuw waar.
Read More Opstaan
Het is 27 december en de kerstdagen zijn net voorbij. De top 2000 staat op en ik ben mijn nieuwe laptop aan het indelen. Alle foto’s overzetten van mijn kapotte laptop, indelen in mapjes en veel weggooien. Het past bij deze tijd van het jaar waarin ik vaak melancholisch ben. Zeker na de afgelopen dagen. De dagen die zeker niet mijn dagen waren.
Het is deze week de Landelijke week zonder vlees en ik heb besloten om mee te doen! Ik ben er nooit zo van om dingen door de strot van mensen te duwen en misschien zouden we dat ook niet moeten doen met vlees. Door mijn grote netwerk met meer waarde voor duurzaamheid in mijn omgeving heb ik veel geluisterd, gelezen en besproken. De bio-industrie, de verspilling van water, het wetenschappelijke bewijs dat dieren ook voelen. Het bestaat allemaal en ik hoef het niet te herhalen omdat het al is verwoord in dit artikel van de Correspondent. Read More Mijn vegetarische week!
Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..
Het is vandaag Bevrijdingsdag. Een dag waarop ik gewend ben om jaarlijks naar Wageningen te gaan. Een bevrijdingsfestival meepakken dichtbij de plaats waar ik ben opgegroeid. Een week geleden was het Koningsdag. Voorheen Koninginnedag, maar altijd was ik op die dagen wel in voor een feestje. Soms in Amsterdam, soms in Utrecht of soms in Arnhem. Dit jaar was ik echter op beide dagen alleen…
Ik wilde de afgelopen weken al bloggen over mijn 100 dagen sinds het afscheid in Lunteren. Ik wilde al bloggen over de afronding van mijn re-integratietraject en de start van mijn 6 maanden contract op het werk en over de grote kans dat ik daarna weer op straat zal staan. Ik wilde bloggen over momenten dat ik op eens emotioneel geraakt werd en er opeens tranen waren, hetgeen ik nog niet veel eerder in mijn leven had meegemaakt. Ik wilde bloggen over mijn stemmingswisselingen, over omgaan met anderen idealen in verkiezingstijd of over het alleen gaan naar een concert. Echter kwam het er allemaal niet van, ik moest eerst ff bijkomen..
Jullie hebben van mij eigenlijk nog een mooie blog tegoed over de fantastisch mooie vakantie die ik achter de rug heb. Of jullie hebben nog een blog tegoed over het positieve telefoontje over werk wat ik van de week ontving en wat werk op korte termijn echt in gang gaat zetten. We bevinden ons echter in de donkere dagen voor kerst en ik ben ook teruggekeerd uit Gran Canaria met een griepje/hevige verkoudheid die op mijn darmen slaat. De positieve dingen komen daardoor helaas niet binnen en ik kan ze momenteel heel moeilijk terughalen. In tegenstelling tot dat is het enige wat mij momenteel lukt de zure nicht uithangen onder een dekentje op de bank..
Gisteravond had ik een familiefeestje, mijn oom werd 50 jaar en ik besloot op mijn vrije zaterdagavond naar het feestje te gaan. Het is een broertje van mijn moeder, die daarnaast nog 3 andere broers heeft, en ook nog 2 zussen. Allemaal hebben ze wel een partner en de meeste daarvan ook nog wel kinderen, waarvan enkelen ook al wel een relatie hebben. Kortom, een vracht aan familie die ik weer zag en die natuurlijk allemaal wilde weten hoe het met mij ging..
Deze blog gaat niet over het gebrek aan inspiratie om te bloggen. Ik wil nog zoveel delen over sessies, over hoe mijn evaluaties gingen, over waar ik tegen aanloop, over mijn kleine momenten van trots, over iedere dag die zo heftig kan zijn, over de regeltjes, over fijne en minder fijne therapeuten, over de voordelen en nadelen van dagklinisch zijn, over hulp inschakelen, over (zelf)stigma, of gewoon een brede update over hoe het met mij gaat.. mijn laatste update dateert echter alweer van een maand terug..
Verandering, er zijn veel goede liedjes over geschreven, iedereen maakt het mee en we gaan er allemaal op onze eigen manier mee om. Ik heb er zelf altijd wel een beetje moeite mee. Ik ben ergens wel een veilig typje, die niet graag heel veel risico loopt, en dus ook niet snel iets veranderd. Toch vind ook ik “Omdat we het al jaren zo doen” het slechtste argument ooit, en probeer ik anderen wel aan te sporen om dingen proberen te veranderen. In mijn eigen leven sta ik nu momenteel voor behoorlijk wat veranderingen…