Ik verdraag het hebben van geluk best wel slecht. Huh? Wattus? Ja, je leest het goed. Ik heb het dan vooral over dingen die extreem mee zitten. Bijvoorbeeld vorige week met de goal van Feyenoord, of zoals vandaag dat Ajax een tegengoal kreeg dat gewoon een overtreding was. Ik word dan geraakt in mijn rechtvaardigheidsgevoel en ik verdraag zulke situaties erg slecht. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf er ook voor moet verdedigen en ik kan er niet goed mee omgaan..
Ik noemde het al eens eerder in mijn blogs. Het constante vergelijken van talenten dat voor problemen blijft zorgen. Ik besprak het uitgebreid bij mij psychotherapeute voordat ik naar Lunteren ging, ik besprak het uitgebreid in de groep en de verschillende therapieën in Lunteren en ik nam het mee als doel nu ik weer terug ben bij mijn psychotherapeute. Afgelopen donderdag bespraken wij dit onder andere in therapie…
Het was mijn eerste week dat ik weer aan het werk ging sinds mijn behandeling. Daarnaast was ik voor het eerst weer bij de huisarts sinds voor mijn behandeling en tevens bezocht ik mijn oude therapeute van voor mijn behandeling in Lunteren. En hoe dat was? Het was vooral wel gek om weer hier (daar) te zijn…
Ik had afgelopen woensdag mijn laatste afspraak in Lunteren staan: mijn exitgesprek. Ik moest ook nog mijn kapotte fiets daar ophalen en wegbrengen en zo nog wat andere dingetjes doen, waardoor heel de woensdag in het teken stond van de laatste keer naar Lunteren. En zo was het een best rare gewaarwording om weer door de poort te gaan waar ik een maand geleden afscheid nam en om daar daadwerkelijk mijn laatste gesprek te hebben…
Morgen begint mijn laatste week van mijn behandeling. Dat betekent iedere dag afscheid nemen van therapeuten, van sessies, van de groep, van mensen uit de andere groepen en van het behandelcentrum. Wat een weken zijn het al geweest. Om de 9 weken vond er een evaluatie plaats, waarbij ikzelf een verslag maakte en vragenlijsten invulde, de groep een verslag over mij maakte en de staff dit ook deed. Vorige week had ik al mijn eindevaluatie. Lees in deze blog hoe mijn vier evaluaties zijn verlopen..
Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van 2 mensen in therapie. Niet twee mensen uit mijn groep, maar wel twee mensen die ik zag bij de opening, lunch, sluiting en tussen alle sessies door en die in hetzelfde therapiemilieu rondliepen. Het waren de laatste twee mensen die deel uitmaakte van dat milieu toen ik 29 maart startte. De volgende die afscheid zal nemen zal zijn: Thomas Pruijsen…
Afgelopen dinsdag vond er een open dag plaats op het Centrum voor Psychotherapie in Lunteren, alwaar ik mijn 5-daagse therapie volg. Zo’n 6 maanden eerder vond deze open dag ook plaats. Afgelopen dinsdag kwam mijn vader langs, eerder dit jaar mijn drie beste vrienden. Toch best wel bijzonder om de mensen die het meest dichtbij mij staan de plek te laten zien alwaar ik zo hard werk, dagelijks ben en probeer een betere versie van mijzelf te worden..
Zoals iedere dag wordt geopend met de Opening, sluiten we iedere dag af met een sluiting, behalve op vrijdag, dan sluiten we af met een spel. In de sluiting zit je wederom met alle groepen bij elkaar en wordt er eerst gekeken of iedereen er is, eventueel reflectiebladen voorgelezen als iemand het ergens moeilijk mee had en een bepaalde afspraak / regel heeft overtreden, waarna er wordt over gegaan op de mededelingen. Hier is de rest van de tijd dan nog voor over..
Ik zit alweer in week 30. Dat betekent, inclusief deze week, dat de behandeling nog maar 7 weken zal duren. Het lange traject waar ik zo tegenop zag loopt alweer op zijn einde. Dat betekent dat ik langzaam moet kijken naar het vervolg, de stappen hierna.. ben ik daar al wel klaar voor?
Ik vertelde al over het begin van mijn maandag in therapie: De opening, gevolgd door Psychosomatiek en de Lunch. In de middag hebben we als groep altijd Sociotherapie. In deze blog vertel ik jullie graag meer over deze sessie.