Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..
Daar is hij dan: de arbeidsovereenkomst. Vers in mijn mailbox: de arbeidsovereenkomst. Met 10 bijlages en allerlei voorwaarden, regelingen, verplichtingen en bepalingen. Maar ik heb de knoop doorgehakt. Ik ga per 1 maart in dienst bij BMC voor een jaar. Het is een spannende keuze zoals ik al schetste in Het luxe dilemma. Toch weten de mensen die nabij mij staan dat deze keuze het beste bij mij past. Dat het uitdagend zal zijn, soms veel van mij zal vragen, maar daarnaast ook heel veel kansen biedt.
Read More YES! De knoop doorgehakt: Mijn arbeidsovereenkomst van…
Ik heb mij voorgenomen bij het verlies van mooie mensen een ode te schrijven aan deze mensen. Helaas is onlangs de partner van een hele goede vriendin heen gegaan en is hij niet meer onder ons. Afgelopen vrijdag was de crematie. Bij deze wil ik een prachtig persoon nog eens eren en schrijf ik graag een ode aan Patrick. Heel veel sterkte aan familie, vrienden, partner, kennissen en alle andere mensen waarvoor Patrick dierbaar was en die voor Patrick dierbaar waren.
De kop is eraf. De eerste maand is voorbij gevlogen. En wat is er ongelofelijk veel gebeurd. Er branden veel kaarsjes om mij heen vanwege twee overleden in januari. Tegelijkertijd liggen er 2 contracten voor mij voor nieuw werk waarvoor ik nog moet kiezen. Er is een glimlach wegens vele mooie uitjes, bijvoorbeeld Feyenoord – PSV, het Depressiegala of bij vrienden kijken bij Gelderse kampioenschappen tafeltennis. Ik ging alleen naar de film en maakte epische wandelingen. Het is echt tijd om de balans op te maken van de maand januari.
Ik heb een nieuwe baan! WAT? Ja, het is echt waar. Ik heb een nieuwe baan. Ik kan alleen nog niet zeggen waar, hoe, wat en waar. Na vele brieven, bijzondere gesprekken, en momenten van hoop en teleurstelling worden er momenteel namelijk twee contracten opgesteld. Ik moet nog kiezen. Het is een onwijs luxe dilemma. Echter een luxe dilemma blijft ook een dilemma. Ik vind het kiezen onwijs moeilijk. Ik schets deze hieronder..
Ik moet de komende weken wel meer moeilijke knopen doorhakken. Doorgaan/stoppen met EMDR. Over toekomstig werk. Over verhuizen. Maar niet meer over mijn deelname aan de marathon van Rotterdam. Ik heb overlegd met mijn sportfysio en de marathon is al over 10 weken. Ik kan op dit moment ongeveer 100m achter elkaar rennen. De progressie in mijn blessure was de laatste weken nihil te noemen, ondanks dat ik iedere dag oefeningen deed. Het is dus onverstandig en niet meer haalbaar om de marathon van Rotterdam te rennen op 8 april.
Ik heb begin dit jaar met mijzelf afgesproken dat ik iedere persoonlijke crisissituatie uitgebreid zou reflecteren. Als ik heel eerlijk naar mijzelf moet zijn dan ging het deze weer opnieuw mis. Aan de ene kant voelt het ontzettend streng naar mijzelf om het zo te benoemen. Anderzijds was het er echt 1, ik verloor de meeste grip op mijn gedrag en ik was tot weinig in staat. Het was niet zo erg als de eerste crisis begin dit jaar, maar Ik moet eind januari helaas de waarheid toch alweer onder ogen komen: Mijn tweede crisis van 2018 was deze week een feit.
Het is dinsdag 13.30 als ik aan deze blog begin. Ik heb mij nog niet aangekleed en de gordijnen zitten dicht. Het is de meest negatieve dag in 2018. En dat terwijl er de dag ervoor nog een heel positief telefoontje kwam over een sollicitatie. De kans is bijzonder groot dat ik binnenkort niet meer werkloos thuis zit. Helaas kwam er vandaag ook nog een afwijzing. Het nieuws gisteren kwam net na een heftige EMDR sessie in therapie die ook nog bijzonder lang uitliep.. Read More Het duivelse dilemma van EMDR
Eind 2017 las ik het boek “Vele hemels boven de zevende” van Griet Op de Beeck. Ik was zelden zo geraakt door een boek. Ik zat ook wel een beetje in een labiele periode, maar toch kwam het allemaal onwijs binnen. De verhalen rondom eenzaamheid van verschillende mensen. Mensen die allemaal erg verbonden leken, maar toch worstelde met eenzaamheid. Elk op een eigen manier. Ik kon mij zelden in een personage zo goed inleven. Ik besloot woensdag alleen naar de film te gaan in het filmtheater in Nijmegen. Ik zag dat de film daar draaide. De film “Vele hemels boven de zevende”…
Ik proostte gisteravond op mijzelf met een glas prosecco. Ik proostte op een aantal stabiele dagen achtereen die ik mij al lang niet meer kon heugen. Ik proostte op weinig negatieve tweets, appjes. Ik proostte op een nieuwe brief, een nieuwe uitnodiging op een gesprek en fijne nieuwe afspraken met vrienden die ik had gemaakt. Ik proostte op dat ik voor het eerst in een half jaar iemand op date had durven vragen en ik nog op antwoord wacht. Ik proostte dat ik mijzelf was geweest op het depressiegala. Dat ik ergens een beetje kat uit de boom keek, maar later toch mensen aansprak. Ik proostte echt op mijzelf.