Een voicemail vanmorgen om 8.16. Ik had de telefoon niet opgenomen, omdat ik voor het eerst sinds twee weken kon uitslapen. Het was een voicemail van mijn therapeute. Ze was ziek, onze afspraak vandaag ging niet door. Mijn laatste afspraak was alweer 2,5 week terug. Ik baalde. Maar niets aan te doen. Ik was immers toch volwassen en moest zelfredzaam zijn.
Het is vandaag World Mental Health Day. Het is soms best vermoeiend welke dagen er allemaal niet zijn. Wereld suicide preventiedag, Wereld depressiedag, Wereld autisme dag en nog vele andere dagen. Het lijkt mij allemaal goed dat hier aandacht voor gevraagd wordt, omdat psychische gezondheid nog lang niet altijd vanzelfsprekend is om aandacht aan te besteden. Het thema van de World Mental Health Day dit jaar is Psychische gezondheid op de werkvloer. Ik bespreek daarom vandaag mijn eigen psychische gezondheid in mijn werk en mijn blik op wat de werkgever hierin zou kunnen ondersteunen.
Read More World Mental Health Day 2017: Psychische gezondheid op de werkvloer
Het liefste zou ik hier willen schrijven dat het bloggen mij een nieuwe baan, een relatie en een nieuwe woning heeft opgeleverd. Niets van dit alles is waar. Dat maakt alleen helemaal niet uit. Het 2,5 jaar lang bloggen met hierbij mijn 300e blogpost heeft namelijk wel heel veel andere mooie dingen opgeleverd:
Het is woensdagavond, ergens tussen 19.30 en 21.30. Dat was de voorbije jaren steevast het moment dat ik in de sporthal stond te zweten met een batje in de hand. Het was de vaste avond om te tafeltennissen en om op vrijdag vervolgens competitie te spelen. Een batje van 100 euro zit nu nog in mijn sporttas en ook mijn tafeltenniskleding ligt al een tijdje stoffig in mijn kast. Ik ben namelijk gestopt! Ik heb NSTTV Akris helaas achter mij moeten laten.
Ik kreeg vanmorgen allemaal lieve appjes met succeswensen voor mijn tweede sollicitatiegesprek vandaag. Er kwamen van de week op mijn werk al allemaal collega’s naar mij toe met de vraag of ik al nieuws had. Ik drukte de voorbije weken veel op f5 op mijn persoonlijke mail, die ik op werk wel open had staan, in afwachting van nog openstaande sollicitatiebrieven. Ik zat in zak en as als ik een telefoontje had gemist op mijn persoonlijke telefoon van een privé nummer. Het zijn spannende tijden, ik geef jullie hierbij een update..
De afgelopen weken waren druk. Ik werkte 32 uur per week. Er was onzekerheid over mijn contract na 10 september en dus besloot ik daarnaast te solliciteren. Daarnaast probeerde ik mijn sociale leven draaiende te houden, mijn hardloop discipline mocht niet wijken, het huishouden ging gewoon door en ook had ik nog wat kleine vrijwilligerstaken. Dit lijkt voor een gezond persoon wellicht prima behapbaar, maar ik moet stiekem altijd nog een beetje rekening houden met mijzelf, waardoor ik misschien toch wat minder energie dan anderen heb. En daarbij kwam: Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek!
Jaarlijks hoor ik mensen klagen over de Pride. Waarom is het nog nodig? Zo worden jullie toch nooit geaccepteerd? Zo maken jullie jezelf toch alleen maar anders? Ik moet zeggen dat ik zelf ook altijd zo dacht, totdat ik zelf daadwerkelijk een keer ben geweest. Totdat ik mensen die zich fijn voelen in leer sprak. Totdat ik mensen ontmoette die zich niet fijn voelde binnen de bestaande hokjes en zich daar tegen verzette. Totdat ik zag hoe mooi het was dat iedereen die dag een klein beetje zichzelf kon zijn.
Een nieuwe crisis. Haat aan mijzelf. Mijn therapeute is nog twee weken met vakantie. Ik moet mijzelf zien te redden. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Hier gaan we..
Het is vandaag de eerste dinsdag van de maand. Dit betekende jarenlang voor mij dat ik mij in de avond mocht begeven naar een borrel. De borrel van Homojongerenorganisatie Dito! Is namelijk altijd op de eerste dinsdag van de maand. De borrel is niet gedurende de zomerstop en inmiddels heb ik ook een leeftijd bereikt dat ik deze organisatie ben ontgroeid. Echter, draag ik de organisatie nog een erg warm hart toe. Het is de organisatie waar ik ruim 3 jaar voorzitter van was, waar ik mijzelf ontplooide en mijzelf leerde zijn. Tevens ontwikkelde ik bij deze organisatie van “Gadver, de gaypride” en “Ik haat mijzelf als homo” tot “Wat kan ik het waarderen dat je zo jezelf durft te zijn” en gooide ik de gêne van mij af over zogenaamde vrouwelijke trekjes. Het is hoog tijd voor een ode aan homojongerenorganisatie DIto!
Ik zit nog in de trein naar Berlijn terwijl ik deze blog typ. Ik heb zojuist twee sollicitatiebrieven getypt en vanavond als ik aan ben gekomen in Berlijn kunnen die eindelijk verstuurd worden. Ik hoopte dat dat onderweg kon, maar helaas is de wifi in de trein in Duitsland even bedroevend als in Nederland. Desalniettemin kunnen ze zo de deur uit en wacht op mij een lekker weekendje Berlijn. En of dat niet genoeg is het volgende week ook alweer de vierdaagse(feesten) in Nijmegen. En ik hoef pas weer te werken op dinsdag 25 juli! Hallo wereld..
Op sommige momenten voel ik mij nog best labiel en denk ik dat ik de wereld helemaal niet aankan. EMDR was vorige week erg zwaar en zorgde voor intense momenten van zelfhaat. Desalniettemin kroop ik ook daar weer uit en mag ik eigenlijk helemaal niet klagen. In een feedbacksessie met mijn team op het werk kreeg ik erg fijne feedback waar ik wat mee kon en kreeg ik ook een aantal hele mooie complimenten. Ik voelde mij even heel erg gewaardeerd en van waarde.
Afgelopen maandag kreeg ik ook een erg onverwacht fijn telefoontje. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek waarvoor ik eigenlijk al was afgewezen. Ze wilde toch nog erg een gesprek met mij. Dit stond gepland voor morgen, ware het niet dat ik dan dus nog in Berlijn zit. Dit was echter geen probleem, het gesprek werd verplaatst naar dinsdag 15 augustus, in verband met de vakantie van de 3 mensen waarmee het sollicitatiegesprek is. Ja, met maar liefst 3 mensen. Maar het is toch tof dat ik nog terug gebeld ben en nu heb ik in ieder geval ook nog ruim de tijd om voor te bereiden.
In de projecten op het werk zat er de afgelopen weken ook opeens progressie in. Ik maakte meters, toonde veel assertiviteit naar collega’s en kreeg zo dingen voor elkaar. Dit vond mijn leidinggevende gisteren ook en daardoor gaf ze aan dat ze toch nog alles op alles ging zetten om mij in ieder geval tot eind 2017 te laten blijven. Ze zei dat ze zo tevreden was en dat het heel goed ging, dus dat ze dit gewoon nog echt moest proberen. Ik voelde even een momentje van trots. Op het gebied van werk kan ik dus even zeggen: Hallo wereld. Het gaat lekker!
Daarnaast heb ik recentelijk een leuke date gehad. Vanwege mijn zelfbeeld en alles heb ik dates eigenlijk heel lang vermeden, maar deze date was dus heel erg leuk. Er komt waarschijnlijk wel een tweede date en zo niet, dan heb ik wel meer vertrouwen in het feit dat ik ook met andere jongens op date durf. Hij was geloof ik nog zenuwachtiger als ik was en het was verder gewoon heel gezellig. Kortom, op het gebied van liefde durf ik eens dingen en kan ik zeggen: Hallo wereld!
Ook op gebied van mijn vrienden gaat het eigenlijk goed. Soms ben ik nog eenzaam, maar dit weekend ben ik met één van mijn beste bro’s in Berlijn. Vorige week was ik in Amsterdam bij een goede bro en komende week zal ik met andere bro’s weer de vierdaagse vieren. Tussendoor was ik ook nog gezellig shoppen met een goede bro en kwam een vriendin ook gezellig eten. En in de komende weken staan er nog uitjes als de GayPride op de planning. Ik mag helemaal niet klagen over mijn sociale leven. Kortom, hallo lieve toffe vrienden, Hallo wereld!
En zo gaat het ook best redelijk met hardlopen, mijn dakterras, het huishouden, ontspannen, mijn familie en andere activiteiten. Ik was laatst in de Tweede Kamer bij d66 en hier sprak ik gewoon nieuwe mensen aan en kon ik een beetje netwerken. Daarnaast ga ik tegenwoordig met collega’s naar raadsvergaderingen in Nijmegen en is dit ook heel leuk, leerzaam en gezellig. Kortom, ik durf mijzelf best een leuke, lieve jongen te noemen. Ik mag er zijn. Hallo wereld!