Ik heb een nieuwe baan! WAT? Ja, het is echt waar. Ik heb een nieuwe baan. Ik kan alleen nog niet zeggen waar, hoe, wat en waar. Na vele brieven, bijzondere gesprekken, en momenten van hoop en teleurstelling worden er momenteel namelijk twee contracten opgesteld. Ik moet nog kiezen. Het is een onwijs luxe dilemma. Echter een luxe dilemma blijft ook een dilemma. Ik vind het kiezen onwijs moeilijk. Ik schets deze hieronder..
Ik proostte gisteravond op mijzelf met een glas prosecco. Ik proostte op een aantal stabiele dagen achtereen die ik mij al lang niet meer kon heugen. Ik proostte op weinig negatieve tweets, appjes. Ik proostte op een nieuwe brief, een nieuwe uitnodiging op een gesprek en fijne nieuwe afspraken met vrienden die ik had gemaakt. Ik proostte op dat ik voor het eerst in een half jaar iemand op date had durven vragen en ik nog op antwoord wacht. Ik proostte dat ik mijzelf was geweest op het depressiegala. Dat ik ergens een beetje kat uit de boom keek, maar later toch mensen aansprak. Ik proostte echt op mijzelf.
Ik had deze blog al wat eerder willen schrijven. Ik presenteerde namelijk al hoe het was afgelopen met mijn voornemens van 2017 en wat ik daarbij wilde behouden. Daarnaast gaf ik al mijn belangrijke pijlers aan voor 2018. Dit gaf al een behoorlijke richting voor mijn voornemens voor 2018. Ik belandde echter in een crisis en ik had de nodige afleiding daarna. Het past wel bij mijn voornemens voor 2018: de basis op orde krijgen, minder verplichtingen en dus ook alleen bloggen wanneer ik tijd heb..
Mijn jaar is best naar tevredenheid begonnen. Ik had een fijn en leuk oud en nieuw. Ik heb een goede balans tussen dingen die moeten en leuke dingen. Ik solliciteer en zoek daarnaast afleiding. Ik heb contact gemaakt met wat oude bekenden en heb wat leuke sociale afspraken staan. Ik probeer lief voor mijzelf te zijn als ook lief voor de ander. Dit baseer ik op de volgende 5 pijlers die ik voor 2018 voor mijzelf herhaal en waarop ik al mijn gedrag dit jaar probeer te baseren.
Al sinds ik 100 dagen geleden de eerste aankondigingen zag voor deze dag begon ik alweer zenuwachtig te worden. Begrijp mij niet verkeerd; ik mag mij zegenen met een hele lieve familie waarmee ik kerst mag vieren, maar de feestdagen zijn bepaald niet mijn hoogtepunt van het jaar. Pijnlijke herinneringen, single zijn, dysthyme gedachtes en gevoelens, vrienden die het toch allemaal met familie of hun geliefde vieren. Nee, natuurlijk ga ik het beste van maken, maar er zijn dingen waar ik veel liever naar aftel. Hieronder een overzichtje..
Ik schreef vrijdag op mijn laatste dag een blog over mijn werkgever en het mooie werk van de afgelopen drie jaar. Ruim een jaar na Lunteren moest ik ergens opnieuw afscheid nemen. Opnieuw afscheid van een plek waar ik mij veilig voelde en heb ontwikkeld. Opnieuw afscheid wat mijn dagelijkse invulling van mijn leven bepaalde. Een afscheid waar ik opnieuw klaar voor was, maar met een stuk meer tegenzin als mijn afscheid in Lunteren. Maar het was opnieuw een mooi afscheid.
In het voorjaar van 2014 moest ik aankloppen bij de gemeente voor een bijstandsuitkering. Na mijn afstuderen kon ik helaas niet snel een baan vinden. Ik was nog onder de 27 jaar en zo kwam ik bij het jongerenloket. Hierbij kwam ik terecht bij een denktank. Samen met andere hoog opgeleiden kwamen wij wekelijks bijeen om het te hebben over onze sollicitatieactiviteiten. Degene die hier leiding aan gaf vroeg op een gegeven moment of er jongeren waren met een bedrijfskundige achtergrond. Dat was ik. Ik stuurde mijn CV op en zo begon mijn avontuur bij het WerkBedrijf op 1 mei 2014. Read More Een ode aan het WerkBedrijf
De adrenaline is inmiddels gedaald. Maar wat is het ergens nog onwerkelijk, maar ook zo gaaf. Afgelopen maandag had ik mijn eerste gesprek bij het ministerie van Onderwijs, cultuur en wetenschap voor Beleidsmedewerker Emancipatie. Ik werd dinsdagochtend al gebeld voor 9.00. Er werd een tweede gesprek gepland. Deze vond vandaag plaats. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over een vacature, sollicitatie. Ik ben nog over met 3 andere kandidaten. Over 5 hele spannende nachtjes hoor ik het nieuws! Het was pas al een spannende week, maar eigenlijk overtreft deze week alles.
Ik mocht gisteren weer op een gesprek komen. Het was een gesprek in Dordrecht. Ik had mij goed ingelezen en voorbereid. Ja het was pokken ver weg, maar zo erg zou het niet zijn om in die richting te verhuizen. Het was weer een mooie test. Sollicitatie 16 had in ieder geval een uitnodiging opgeleverd. Het was beter dan de reactie: “van de 27 kandidaten die een brief hebben aangeleverd hebben wij niemand uitgenodigd” of “we hebben 7 kandidaten uitgenodigd en daar bent u het niet van geworden, voor meer informatie mail: … “ om vervolgens die te mailen maar nooit meer iets te horen.
Het is vandaag 25 oktober. Dat betekent dat het precies een maand geleden is dat ik therapie had op maandag 25 september. We hadden het in die afspraak over nieuw gedrag, mijn moeilijke periode met afwijzingen en dat we EMDR weer op moesten pakken, omdat ik bij Nieuwsuur nog erg last had van een negatief lichaamsbeeld van alleen maar Quasimodo zien in mijzelf. Opvolging van therapie was nodig en mijn volgende afspraak liet 2,5 week op zich wachten. Mijn therapeute werd echter ziek. Daarna had ze herfstvakantie. En ik zou gebeld worden voor een nieuwe afspraak, maar dat bleef uit. En zo was er een maand zonder therapie..