april 2018 - Die leven

Investeren in mijzelf – De beloning?

Ik ben vandaag even heel boos. Boos, verdrietig en ik heb eigenlijk een heel wanhopig gevoel. Ik weet het gewoon even niet meer. Tegenslag op tegenslag op tegenslag. Ik weet dat ik daarmee volgens sommige mensen te veel in de slachtofferrol blijf hangen. Dat deze blog waarschijnlijk ook onwijs narcistisch, egoïstisch, vol zelfmedelijden is en vol met alleen maar negatieve uitingen die mij niet helpen. Maar de maat is even compleet vol. Ik zie het licht niet meer en de tijd, energie en geld voor oplossingen zijn niet voorhanden. Het is op. Ik heb zoveel in mijzelf geïnvesteerd en het loont gewoon niet.

Een ode aan Avicii

Posted by: tommie345 Posted on: 24 april 2018 dood , lhbt-emancipatie , muziek , omgaan met

Ik ben sinds vrijdag best wel in shock. Een 28-jarige dj is overleden en we mogen niets weten over de oorzaak. Ik ben er stil van, niet over dat we niets mogen weten over de oorzaak, maar wel over zijn dood. Ik ben er stil van terwijl ik normaal toch echt ga bewegen en meezingen door zijn muziek. Ik ben geraakt. Zijn nummers deden iets moois. Hij besteedde aandacht aan belangrijke thema’s. En hij worstelde met zijn psyche, iets waardoor je bij mij al vrijwel automatisch een bepaalde gunfactor krijgt. Daarom hierbij een ode aan Avicii..

Verjaardagscrisis: 30 jaar

Posted by: tommie345 Posted on: 20 april 2018 doemdenken , teleurstelling , zelfmoord

Het was zonnig en meer dan 25 graden. Ik had een prettige kennismaking gehad met de wethouder op mijn werk. Ik had getrakteerd met taart op werk wat dankbaar werd ontvangen. Ik had afgesproken met mijn drie beste vrienden. We vonden een plek bij de Utrechtse grachten terwijl alle terrassen vol leken en er mensen moesten wachten. Ik kreeg allemaal lieve berichtjes en veel mensen dachten aan mijn verjaardag. En toch had ik de meest verschrikkelijke verjaardag die ik mij kan herinneren…

Politiek betoog: Waarom loondispensatie een ontzettend kwalijk idee is…

Posted by: tommie345 Posted on: 11 april 2018 arbeidshandicap , beperking , loondispensatie , werk

De afgelopen weken was er best wel wat in het nieuws over de vertaling van wettelijke loonkostensubsidie naar loondispensatie voor mensen met een arbeidshandicap. Beide ingewikkeld, moeilijk te begrijpen en voor veel mensen niet te bevatten wat het betekent. Ik volg deze wetswijziging op de voet, omdat het valt binnen mijn werkgebied. Ik ben beleidsmedewerker op het gebied van werk en inkomen. Lang voor het WerkBedrijf in Rijk van Nijmegen, inmiddels voor een consultancy bureau BMC en doe ik opdrachten op dit gebied bij verschillende gemeentes. Op dit moment voor de gemeente Staphorst en de gemeente Houten.

Issues.

Posted by: tommie345 Posted on: 9 april 2018 lichamelijk , omgaan met , persoonlijk , werk

Toen ik nog een baantje had in de supermarkt werd ik gekscherend wel eens Issue boy genoemd. We hadden allemaal zulke bijnamen voor elkaar en ja ik had altijd wel issues. Ik wist het toen nog aardig te bagatelliseren en kon er wel om lachen. Misschien is het echter wel de opmaat en het begin geweest van mijn psychische klachten. Het was altijd een mix van lichamelijke en psychische klachten wat mij verder vaak hinderde. Nu ik in de wereld van een hele drukke baan ben gestapt worden er helaas weer wat issues getriggerd/ spelen er weer een aantal issues.

Maart – De balans

Posted by: tommie345 Posted on: 6 april 2018 hoop , lichtpuntjes , trots , werk

April is alweer voor een kwart voorbij, maar het is nog steeds tijd om de balans op te maken van maart. Het was een behoorlijke maand. Ik begon een nieuwe baan, er ging veel tijd zitten in de campagne van de gemeenteraadsverkiezingen, ik ging naar het eerste congres van D66 en ik wandelde voor het eerst 30km, maar zag mijn droom van de vierdaagse tegelijk vervagen. Kortom, er gebeurde weer een hoop, hoog tijd voor het opmaken van de balans.

K-U-T. Uitgeloot voor de vierdaagse.

Posted by: tommie345 Posted on: 2 april 2018 omgaan met , Persoonlijkheidsstoornis , sport , teleurstelling

Over precies een week zou ik uitgeteld op de bank liggen na mijn eerste marathon. Ik droomde hier al heel lang over en nu vond ik de tijd rijp. Wat wilde ik dit graag nog bereiken voor mijn 30^e levensjaar. Echter kwam daar de blessure shin splints in oktober. De droom ging in de ijskast en moest ruimte maken voor nieuwe doelen. Ik had geen last van de blessure met wandelen en op aanraden van de sportfysio mocht/moest ik zelfs snelwandelen voor mijn herstel. En zo kwam daar de nieuwe droom: de vierdaagse. Vrijdag was de loting: Kut. Uitgeloot.