Het zag er allemaal zo goed uit. Werk afgerond, een mooie bruiloft achter de rug en mijn tas was op tijd gepakt. Ik was helemaal klaar om een paar dagen naar Goteborg te gaan. Ik ging daar een halve marathon rennen met een goede vriend die daar huisarts is geworden. Ik had voldoende getraind en iedereen verteld over mijn streeftijd op de halve marathon. Helaas liep het weekend een beetje anders..
Het is vandaag Bevrijdingsdag. Een dag waarop ik gewend ben om jaarlijks naar Wageningen te gaan. Een bevrijdingsfestival meepakken dichtbij de plaats waar ik ben opgegroeid. Een week geleden was het Koningsdag. Voorheen Koninginnedag, maar altijd was ik op die dagen wel in voor een feestje. Soms in Amsterdam, soms in Utrecht of soms in Arnhem. Dit jaar was ik echter op beide dagen alleen…
Het is vandaag 2 mei en dat betekent 5 maanden later dan 2 december. En 2 december was mijn laatste dag van de dagbehandeling in Lunteren. Het is dus officieel 5 maanden geleden dat ik aan het kleien was, tikkertje speelde, moest smeken om tijd gedurende therapie, ik stipt om 12.35 moest lunchen aan tafel, ik met kaplaarzen aan tuinierde of ik voor het laatst ging met de trein van 7.42. Er is alweer een half jaar voorbij. Hoe kijk ik terug? Wat heb ik vooral geleerd en wat is er blijven liggen?..
Ik schreef al eens een blog over mijn coming out. Ik schreef al meerdere blogs waarin mijn geaardheid centraal stond. Bijvoorbeeld over de beleving van een GayPride, mijn favoriete gaybar, waarom ik voorlichting ben gaan geven, ik mijzelf heb ingezet voor een homojongerenorganisatie of waarom ik mijzelf soms een zure nicht noem. Vandaag is echter een heugelijke dag: Ik kom er alweer 12,5 jaar voor uit dat ik jongens leuker vind dan meisjes. Ik neem jullie mee hoe deze 12,5 jaar voor mij zijn geweest..
Read More 12,5 jaar uit de kast: mijn tocht door de LHBT-jungle
Het is 3,5 week geleden sinds mijn laatste blogpost, en ik heb er alweer bijna een week als 29-er opzitten. Hoog tijd dus voor een persoonlijke update! Ik kom tijd te kort om te bloggen, maar dat is ergens een goed teken. Ik durf meer tijd en rust voor mijzelf te nemen en de dwangmatigheid van het moeten bloggen is er ook wel vanaf. Echter vertel ik jullie natuurlijk nog wel graag over hoe ik in mijn vel zit, hoe het staat met mijn voornemens en hoe het nu na driekwart maand is gegaan met mijn uitdaging voor april, waarover ik vertelde in mijn laatste blog..
Afgelopen maandag woonde ik de documentaire “In het hoofd van mijn zusje” bij van Ingrid Kamerling. De documentaire ging over de zelfmoord van het zusje van Ingrid. Na afloop was er een nagesprek met de documentairemaakster, met herstelcoach Luc Schoot en met een psychiater. Er werden gevragen gesteld vanuit de zaal en er werd een discussie gevoerd over hoe zelfmoord makkelijker bespreekbaar kan worden gemaakt en hoe het aantal zelfmoorden kan worden terug gedrongen. Ik gaf aan vanuit de zaal dat ik heel erg vond dat het taboe van de gedachte moet worden gehaald. Ik heb er vaak gedachtes over, maar ik zie mijzelf echt niets doen..
Met traantjes in mijn ogen schrijf ik deze nieuwe blog. Ik dacht echt niet dat het weer zover zou komen. En toch was het vandaag weer zo. Ik loog alles tegen iedereen weer bij elkaar. Ik zette mij masker weer op dat het goed ging. Maar intern ging ik kapot van binnen. Ik weet niet of mensen dat hebben gezien. Ik weet het om eerlijk te zijn ook echt niet zo goed..
Afgelopen donderdag ging ik weer schoorvoetend naar therapie. Het ging niet bepaald lekker met mij en ik was ook nog gebroken van de verkiezingsnacht. Hiervan was ik ook niet bepaald vrolijk geworden, ondanks winst voor mijn partij D66. Vermoeid deed ik mijn verhaal en was het soms moeilijk om te antwoorden op vragen die terug gingen naar het verleden of die vroegen naar hoe dit in Lunteren aan bod was gekomen. Het ging met name over omgaan met meningsverschillen en de gevoeligheid die ik soms heb ten opzichte van mensen met een compleet andere mening…
Vandaag was het dan zover. Ik had zondag 19 maart allang met een cirkel in mijn agenda staan. Het was hoog tijd dat mijn persoonlijke record (PR) op de 10km er aan zou gaan. De tijd van 42 minuten en 56 secondes stond alweer sinds 2014. Ik trainde voor het eerst heel de winter door na de Zevenheuvelenloop en dat was al bijna 250km in 2017 tot de race vandaag. Echter ging het de afgelopen dagen niet bepaald als gepland en de Stevensloop vandaag eigenlijk ook niet..
Ik wilde de afgelopen weken al bloggen over mijn 100 dagen sinds het afscheid in Lunteren. Ik wilde al bloggen over de afronding van mijn re-integratietraject en de start van mijn 6 maanden contract op het werk en over de grote kans dat ik daarna weer op straat zal staan. Ik wilde bloggen over momenten dat ik op eens emotioneel geraakt werd en er opeens tranen waren, hetgeen ik nog niet veel eerder in mijn leven had meegemaakt. Ik wilde bloggen over mijn stemmingswisselingen, over omgaan met anderen idealen in verkiezingstijd of over het alleen gaan naar een concert. Echter kwam het er allemaal niet van, ik moest eerst ff bijkomen..