Ik schreef vrijdag op mijn laatste dag een blog over mijn werkgever en het mooie werk van de afgelopen drie jaar. Ruim een jaar na Lunteren moest ik ergens opnieuw afscheid nemen. Opnieuw afscheid van een plek waar ik mij veilig voelde en heb ontwikkeld. Opnieuw afscheid wat mijn dagelijkse invulling van mijn leven bepaalde. Een afscheid waar ik opnieuw klaar voor was, maar met een stuk meer tegenzin als mijn afscheid in Lunteren. Maar het was opnieuw een mooi afscheid.
In het voorjaar van 2014 moest ik aankloppen bij de gemeente voor een bijstandsuitkering. Na mijn afstuderen kon ik helaas niet snel een baan vinden. Ik was nog onder de 27 jaar en zo kwam ik bij het jongerenloket. Hierbij kwam ik terecht bij een denktank. Samen met andere hoog opgeleiden kwamen wij wekelijks bijeen om het te hebben over onze sollicitatieactiviteiten. Degene die hier leiding aan gaf vroeg op een gegeven moment of er jongeren waren met een bedrijfskundige achtergrond. Dat was ik. Ik stuurde mijn CV op en zo begon mijn avontuur bij het WerkBedrijf op 1 mei 2014. Read More Een ode aan het WerkBedrijf
Toen ik enkele jaren terug in een depressie belandde verbaasde ik mij over de wondere wereld van de tijdelijk arbeidsongeschikten. Allereerst werd mijn contract niet verlengd, maar had ik wel een bedrijfsarts die voor wet poortwachter verantwoordelijk werd geacht voor mijn re-integratie. Ik meldde mij aan voor een WW-uitkering en vanuit daar belandde ik in de ziektewet. Een UWV arts wilde vervolgens kijken naar mijn psychische problematiek en of ik daadwerkelijk niet kon werken. Tevens liep ik bij de huisarts op zoek naar de juiste behandeling voor mijn psychische problemen. Om mijn leven vol te houden had ik een praktijkondersteuner in de praktijk van de huisarts. Ik moest op de juiste behandeling lang wachten en werd ondertussen doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Samen met de psycholoog bereidde ik mijn volgende behandeling voor. Na 4 maanden wachten kon ik mijn behandeling eindelijk beginnen. Een traject van 9 maanden lang met verschillende psychiaters, psychologen en allerlei andere therapeuten. In totaal zag ik 15 verschillende artsen uit verschillende invalshoeken en met verschillende belangen. De arts van mijn oud werkgever voor mijn re-integratie. De arts van het UWV om te zien of mijn uitkering terecht was en of ik niet toch aan het werk kon. En tal van andere artsen die het beste met mij voor hadden en mij beter moesten maken. Ze hadden 1 ding gemeen: ze legde allemaal de artseneed af.
Sommige mensen zeggen dat een online vriendschap niet echt is. Dat de smartphone immens slecht is. Dat jongeren door social media niet meer sociaal zijn. Dat het allemaal immens slecht is. Gelukkig weet ik wel beter. Het is de veilige plek voor zoveel kwetsbare mensen. De plaats waar lotgenoten ongelofelijk makkelijk gevonden kunnen worden. En daar vond ik jou. Daar vond ik een prachtig meisje met een psychische kwetsbaarheid. Helaas ben je daar nu niet meer. Ik zal je missen Rachel Celine. Rust zacht.
Het is echt het woord wat mijn therapeute vandaag gebruikte. Het is niet Thomas dat tegenover haar zat. Het was de boze cynische zelfvernietigende Thomas. Het maakt mij onbenaderbaar. Het zet mensen op afstand. En helaas nam die mij de afgelopen tijd nog veelvuldig over. Het zet vriendschappen onder druk. Het is een kant die gefrustreerd van zich af bijt en tegen alles aanschopt. Tegelijkertijd is het een kant die mijzelf ongelofelijk ondermijnd. Het is een mix tussen cynisch naar alles en iedereen om mij heen, als ongelofelijk zelfdestructief en negatief naar mijzelf. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Het is vandaag een jaar nadat ik afscheid nam in Lunteren. Een jaar verder alweer. 6 maanden na mijn vorige brief. Lees in een nieuwe brief wat ik graag tegen mijzelf zou willen zeggen. Noem het narcistisch, noem het zelfingenomen. Ik laat dat los. Ik zie het als een belangrijke boodschap aan mijzelf en de kracht om te kunnen reflecteren op mijzelf.. Read More Lunteren: 1 jaar later.
Als het slecht met mij gaat schrijf ik meer. Meer, omdat het een vorm is van verwerken. Meer omdat het in mijn hoofd verschrikkelijk onrustig is en ik aan niets anders meer kan denken. Meer, omdat ik het hardop soms zo moeilijk durf uit te spreken of kan vertellen. Meer, omdat ik de wanhoop ergens kwijt moet. Vandaag is opnieuw zo’n dag. Read More Stay away from me
Weten jullie nog. 5 maanden geleden schreef ik de blog over afwijzing . Nu 5 maanden later is de vrees waarheid geworden. Inderdaad afwijzing na afwijzing, met misschien wel de pijnlijkste gisteren . De clichés worden op mij afgevuurd en iedereen heeft de beste adviezen. Het enige wat ik eigenlijk nodig heb na een dergelijk bericht is een knuffel. Iemand die er gewoon voor mij is. Dat we niets hoeven te zeggen, maar gewoon kunnen zijn. Daarom vragen lukt mij nog niet, maar ik kan het ieder geval hier benoemen. En daarnaast mogen de volgende clichés na een afwijzing echt achterwege blijven. Zeker in de eerste 48 uur na een afwijzing..
Read More 5 cliches die je achterwege mag laten na een afwijzing
De 5 nachtjes zijn voorbij. Ik werd vandaag gebeld. Ik hoopte op het zelfde tijdstip als dinsdag na mijn eerste gesprek. Dat was mooi om 8.55. Helaas kwam er op dat tijdstip nog niets. Ik besloot dus maar te gaan werken al ging het met mijn zenuwen niet bepaald lekker. Ik bleef telefoonstaren. Ik bleef ermee bezig. Om de 10 minuten stond er ook een collega aan mijn bureau met de vraag of ik al iets wist. Dat was niet het geval. Helaas. En zo ging de dag heel langzaam voorbij.. Read More Een lange dag…
De adrenaline is inmiddels gedaald. Maar wat is het ergens nog onwerkelijk, maar ook zo gaaf. Afgelopen maandag had ik mijn eerste gesprek bij het ministerie van Onderwijs, cultuur en wetenschap voor Beleidsmedewerker Emancipatie. Ik werd dinsdagochtend al gebeld voor 9.00. Er werd een tweede gesprek gepland. Deze vond vandaag plaats. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over een vacature, sollicitatie. Ik ben nog over met 3 andere kandidaten. Over 5 hele spannende nachtjes hoor ik het nieuws! Het was pas al een spannende week, maar eigenlijk overtreft deze week alles.