Ik had aangegeven dat ik dit jaar openhartig zou reflecteren als ik een crisis had. Ik deed dit bij mijn meest heftige crisis in januari. Ik deed dit bij de al wat afgevlakte crisis een paar weken later. En ik denk dat ik nu opnieuw het boetekleed moet aantrekken. Dit weekend was het namelijk opnieuw zo dat veel gedrag dat ik “erg slechte coping” noem aan het daglicht kwamen. Daarom is het volgens mij eens tijd voor een stevig gesprek met mijn persoonlijkheidsstoornis.
Ik proostte gisteravond op mijzelf met een glas prosecco. Ik proostte op een aantal stabiele dagen achtereen die ik mij al lang niet meer kon heugen. Ik proostte op weinig negatieve tweets, appjes. Ik proostte op een nieuwe brief, een nieuwe uitnodiging op een gesprek en fijne nieuwe afspraken met vrienden die ik had gemaakt. Ik proostte op dat ik voor het eerst in een half jaar iemand op date had durven vragen en ik nog op antwoord wacht. Ik proostte dat ik mijzelf was geweest op het depressiegala. Dat ik ergens een beetje kat uit de boom keek, maar later toch mensen aansprak. Ik proostte echt op mijzelf.
Mijn goede voornemens, pijlers en stabiliteit duurde precies 71,5 uur in 2018. Vol met sociale afspraken, huishouden, helpen verhuizen, relax-momentjes, ontspanning, lieve appjes en nuttige bezigheden. Na een gezellige avond met speciaal biertjes ging ik op huis aan. Ik ontving nog een appje over dat iemand was aangenomen ergens. Leuk nieuws van een ander. Dat los zien van mijzelf. Daar had ik gisteren nog zo mooi over geschreven. Helaas liep het weer anders.
Het is echt het woord wat mijn therapeute vandaag gebruikte. Het is niet Thomas dat tegenover haar zat. Het was de boze cynische zelfvernietigende Thomas. Het maakt mij onbenaderbaar. Het zet mensen op afstand. En helaas nam die mij de afgelopen tijd nog veelvuldig over. Het zet vriendschappen onder druk. Het is een kant die gefrustreerd van zich af bijt en tegen alles aanschopt. Tegelijkertijd is het een kant die mijzelf ongelofelijk ondermijnd. Het is een mix tussen cynisch naar alles en iedereen om mij heen, als ongelofelijk zelfdestructief en negatief naar mijzelf. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Pfoe, ik kijk naar het blaadje waarop ik mijn coping/ omgaan met moeilijke momenten heb opgeschreven deze week. Er staan veel meer kruisjes dan krulletjes. Er staat op geen enkele dag een voldoende bij mijn stemming. Ondanks een uitnodiging voor een sollicitatie, een dagje sauna en een aantal fijne sociale avonden was het heel hard werken deze week. Het was veel paniek, veel jaloezie en veel onrust over onzekerheden. Ik zou zo graag morgen een vriend willen die mij even knuffelt, een nieuw baan die mij zekerheid geeft en een rijbewijs met autootje, omdat ik daar al zo mijn best voor heb gedaan maar het niet wilde lukken..
Deze week werd het definitief dat nog een verlenging op mijn werk er echt niet inzit. Ik ben daarom volop aan het solliciteren. Daarnaast ben ik gestopt met tafeltennis en probeer ik wat nieuwe sociale contacten te leggen. Zo kom ik bij wat avonden van de jonge democraten en D66. Ook ben ik nog op zoek naar liefde en is er af en toe een date. Bij al die ontmoetingen met nieuwe mensen spookt er door mijn hoofd: welke kastdeur doe ik wanneer open en wat vertel ik niet en wel en bij wie dan wanneer?
Ik heb het stuk Grip nog wel 10 keer gelezen. Ik besef hoe ik tot het stuk ben gekomen. Ik besef ook hoe het lijkt alsof gedrag mij lijkt te overkomen, in plaats van dat ik er zelf invloed op heb. Het is een weergave hoe het voelt, maar natuurlijk heb ik wel degelijk invloed op mijn eigen handelen. Hoog tijd dus om hier meer verantwoordelijkheid voor te nemen. Tijd voor verandering!
Ik zei het echt tegen mijzelf. Het zou waarschijnlijk een afwijzing worden. Zo goed ging het gesprek niet en ik moest daar sterk rekening mee houden. Het ontbeerde mij wellicht aan de juiste ervaring. Er waren drie andere goede kandidaten. Het was al mooi dat ik opnieuw op gesprek mocht komen. Ik was open en eerlijk geweest en had alle vragen kunnen beantwoorden. Soms is dat echter niet genoeg. Deze afwijzing zou mij niet zo uit het veld slaan. Tot het telefoontje gisteren..
In therapie zijn we de laatste weken bezig met een mindere kant van mij. We noemen hem in therapie mijn Calimero kant. Hij beschermt mij tegen mijn verdriet, maar echt helpend is die daarbij niet. Het is een kant dat jullie vast van mij herkennen. Een kant die ook nogal hardnekkig is. Het is tijd om de Calimero kant de deur uit te zetten om echt mijn kwetsbare kant te durven laten zien.
Ik schreef dit jaar meerdere hele depressieve blogs. Ik heb honderden tweets eruit gedaan met alleen maar een negatieve strekking. Ik heb meerdere appjes gestuurd met alleen maar een opsomming van negatieve dingen. Het is tijd om hierop te reflecteren. Waarom doe ik dit? Ik kan tot de conclusie komen dat het mij helemaal niet verder helpt.. Read More Hoe hele negatieve uitingen mij helemaal niet helpen