Ik wil op mijn blog meer odes schrijven. Omdat er in de wereld gewoon geweldig mooie mensen bestaan. Of bestaan hebben. Helaas is verleden week opnieuw een prachtig mens heen gegaan. Iemand die ik niet persoonlijk kende, maar iemand waar ik op afstand wel heel erg veel bewondering voor had. Iemand die een voorbeeld was. Iemand die ik persoonlijk mag bedanken in mijn meest donkere periode. Daarvoor verdiend hij nog echt een blog. Hierbij een ode aan Jan Makkenstorm.
Na mei kwam natuurlijk juni. De maand waarin ik liep in de Ardennen. Een helse tocht waarin ik mijzelf tegenkwam, overwon, maar ook verloor. Het vat de maand juni ook goed samen. Het was niet bepaald een stijgende lijn na mei. Het bleef zo hard werken voor gezonde gedachtes en gezond gedrag. In mijn overzicht zie ik veel rode hokjes staan, wat betekent dat het is gedaald ten op zichten van de maand ervoor. In de lijn van alle maanden was het op 11/12 gebieden het meest negatief van heel het jaar…
Het is al 2 maanden verder en mijn laatste blog is ruim 2 maanden geleden. Ik vind het alleen wel belangrijk om van iedere maand een overzicht te blijven maken. Mei was best een bijzondere maand. Na 5 jaar besloot ik te stoppen met mijn weekendgedichtjes op facebook. Net als met mijn blog wat minder alles maar online gooien. Ik bleef dit wel doen op twitter. Er blijft dus nog genoeg om voor te streven. In deze blog kijk ik nog eens terug op mijn gedrag, gebeurtenissen en leerpunten.
Na een drukke werkdag is het heerlijk om even hard te lopen. Even de natuur in en om even lekker uit te waaien. Het is de discipline die ik altijd wel heb, evenals het doorzettingsvermogen. Mijn beste investering blijft nog steeds mijn sporthorloge en jaarlijks moet ik wel nieuwe hardloopschoenen aanschaffen. Zeker nu mijn shin splints, achillespeesklachten, verstuikte enkel en ergste blaren wel voorbij zijn. Helaas is daar de volgende teleurstelling: de walk of shame..
Op de dag van de vrijheid is het goed om terug te kijken op april. De maand dat ik jarig was, mijn record van mijn streak verbrak, maar ook opnieuw een wat diepere dip had. Het was ook de maand dat ik weer meer begon te trainen voor de vierdaagse (115km), nog hard liep (36km) en een eerste grote lezing gaf voor Samen sterk zonder Stigma. Ik zat te lang op mijn telefoon en las weinig, maar qua stemming was het mijn beste maand en ik vroeg ook steeds minder om bevestiging.
KUT. Mijn laatste blog, mijn laatste tweets. Het is niet goed. Niet goed te praten ook. Een aantal mensen hielden een keiharde spiegel voor en ik kon er niet op juiste manier op reageren. Opnieuw in de verdediging. Opnieuw “Ik weet het niet”, “Ik kan het niet”, “Maar” en “JIJ”. Hard zijn voor jezelf heeft geen nut, maar in de spiegel kijken naar je eigen gedrag en dit veranderen is nu wel bittere noodzaak. Gisteren kroop ik na 2 uur vertraging opnieuw in de slachtofferrol. Ik was opnieuw Koning zelfmedelijden. Het is echt tijd om dit nu te veranderen.
Mijn verjaardag is zojuist voorbij. Geen taart, geen slingers. Ik had ze zelf moeten ophangen, maar dat ontging mij weer. Het was kommer en kwel. Het was hangen op de bank, schreeuwen, smijten en mij diep ongelukkig voelen. Ik zou willen dat ik er een beter verhaal van kon maken, maar dat was het opnieuw niet. Ik ben 31 jaar geworden, en dat doet mij beseffen dat mijn prognose voor de rest van mijn leven niet al te best is. Veel mensen vinden dat ik dat niet mag zeggen, maar ik loop lang genoeg mee om dat toch zo te vinden.
Het is alweer halverwege april als ik tijd vind om een blog te schrijven over de maand maart. Het is niet dat ik er geen zin in heb, maar ik heb nu eenmaal andere prioriteiten op sommige momenten. Het is soms ook best moeilijk om alles wat je wil in je leven te passen. Ik ben maart in ieder geval positief geëindigd. In deze blog kijk ik nog eens terug, met name naar mijn coping, op die maand.
Stemming
Mijn stemming was iets beter dan in februari, maar kwam alsnog net boven de 6 uit: een 5.9. Het is eigenlijk wel de bevestiging dat ik altijd een dysthyme stoornis zal hebben. Het is daarom wel dat ik extra trots ben op dat ik daar beter ben mee omgegaan. Dat is hieronder ook te zien. De dalen in mijn stemming kwamen door onbegrip, eenzaamheid, opmerkingen over rijbewijs/relatie, muizen in huis, een domme weddenschap van 80 euro en overige lichamelijke klachten. Best pittig soms nog.
Bevestiging vragen
Mijn doel in maart was om niet mee te veel om bevestiging te vragen. Om niet meer bij iedere tegenslag een appje of tweet de deur uit te doen. Meestal ging dit goed, maar helaas ook nog een aantal keer mis. Ik gaf mijzelf hiervoor gemiddeld een 6.1. Op sommige dagen steeg ik boven mijzelf uit, maar op sommige dagen moest iedereen het toch weer horen. Kortom, dit is een doel wat ik mag laten staan en waarmee ik ook in april aan de slag mee ben gegaan.
Wat maakte ik verder mee?
Ik deed karaoke in Den Haag, knuffelde met mijn nichtje, ging naar concert van Troye Sivan, gaf presentaties op werk voor de raad en voor een clientenraad, was bij het congres van D66, ging nog canvassen voor de provenciale staten verkiezingen, voerde campagne met een regenboogvlag op de biblebelt, had weer eens een rijles, nam mijn nieuwe telefoon in gebruik, kon weer hardlopen (1x 5km), schreef mij in voor de vierdaagse en begon met trainen (15 en 20km). Daarnaast speelde ik met oud besturen 4 escape rooms in 8 dagen, ging naar Patrick Laureij in het theater, bezocht twee wedstrijden van Feyenoord en 1 van oranje. Daarnaast dronk ik weer eens biertjes bij tafeltennis, speelde ik zelf ook weer eens, hielp ik een goede vriendin helpen verhuizen en keek ik nog veel sport. Kortom de maand zat stampvol en ik maakte weer veel mee!
Hoe was mijn overige coping?
Ik zat erg veel op mijn telefoon. Dit kwam mede doordat ik een nieuwe mobiel kreeg waar ik waar alles voor op over moest zetten. Anderzijds waren mijn lichamelijke klachten weer wat heftiger, waardoor ik vaak te moe was om te lezen in de trein. Desalniettemin kwam ik tot 722 bladzijdes.
Mate dat ik op mijn telefoon zat, bijgehouden met de apps Care en Space.
Daarnaast had ik tot halverwege de maand een aantal dipjes, maar stabiliseerde het zich daarna. Dat betekent dat ik zowel goed om kon gaan met teleurstelling, weinig bevestiging vroeg, als dat ik blij was voor de ander (was bijna heel de maand wel het geval) en ik relatief goed om hulp kon vragen en dingen niet op mijzelf betrok! Een vrij goede maand wat dat betreft.
Tenslotte verbeterde ik ook in het aantal dagen met negatieve uitingen (6), net iets minder goed dan in januari. En was het de beste maand wat betreft dreigen met zelfmoord of daaraan verwijzen (1) en vertoonde ik op 6 dagen calimero gedrag. De mate waarin ik aan sexting deed was 3 keer een beetje half, maar kon ik dat eigenlijk best gezond noemen.
En nu?
Ik ging maart uit met een streak van 14 dagen en die houd ik nog steeds vol. Daarbij let ik nog extra op niet te veel online plaatsen en bevestiging vragen. Dat blijft nu mijn hoofddoel en wil ik uitbreiden met op de mindere momenten op een gezonde manier om hulp vragen. Ik probeer het nog vaak alleen op te lossen, dus dat blijf ik lastig vinden. Ik blijf er in ieder geval mee aan de slag!
Een beetje jammer is het wel dat de eerste maanden niet bepaald de stijgende lijn hebben doorgezet van de laatste maanden vorig jaar. Natuurlijk was het winter, maar dat ik mijn gedrag opnieuw niet onder controle had was jammer. Dat mijn stemming daarbij ook opnieuw niet boven de 6 uitkwam was een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist en wat ik moet omarmen: ik heb te maken met een chronische lichte depressie: een dysthyme stoornis.
Deze week was even heel erg moeilijk en ging het opnieuw
heel slecht. Natuurlijk hoorde ik wederom: dat heeft iedereen wel eens. Alleen,
ik weet niet of iedereen dan werkelijk zo diep gaat als mij. Het was op alle
levensgebieden opnieuw moeilijk en vol tegenslagen. Tegenslagen die ik gewoon
nog steeds erg moeizaam verwerk en daarom kan zeggen: Soms is het gewoon volkomen
KUT.
Het is het besef van altijd blijven leven met een psychische
aandoening. Dat de ontslagbrief van je therapeute nog op tafel ligt, maar je
toch nadenkt over opnieuw therapie, hulp en het niet meer weten. Het was deze
week opnieuw heel erg. In dit weekend kruip ik er langzaam uit, maar is het nog
steeds moeilijk om te zien hoe diep en slecht het deze week ging. Soms is het
gewoon volkomen KUT.
Ik probeer door middel van schema’s uit dialectische gedragstherapie (dgt) te leren van deze week. Ik probeer te kijken naar mijn eigen gedrag en hier zelf opnieuw lessen uit te trekken. Dat heb ik alleen al zo vaak in mijn eentje geprobeerd, maar vaak is dit niet voldoende gebleken. Is een nieuwe stap dan toch nodig? Moet ik minder of ander werk gaan doen? Het zijn vragen die ik mijzelf echt stel. Het is moeilijk voor te stellen voor veel mensen. Dan stop je toch met alles wat je daarnaast doet? Het is een ouderwetse gedachte, maar zo simpel is het allemaal niet. Er moeten keuzes gemaakt worden en deze week laat zien dat er nog veel slechte patronen en schema’s actief zijn. Ik kan dat niet ontkennen. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Dat er weer een muis liep door je slaapkamer en dat je
wakker hield. Dat je daardoor slecht slaapt en weer meer last van je darmen
hebt. Dat je verstuikte enkel na twee weken toch nog meer pijn doet en dat je
daarom je belangrijkste gezonde coping: hardlopen/wandelen slecht kan inzetten.
Dat je dan toch nog een lekke band hebt op de fiets en zonder rijbewijs dus wel
een stuk moet wandelen. Dat je dan een pijnlijke afwijzing krijgt van een leuke
jongen. Dat je dan een keiharde uitspraak krijgt van de rechter dat dingen
triggert. Dat je daardoor ook tegen moeilijke deadlines oploopt op werk. Dat je
pech hebt met OV en daarom opmerkingen hoort over: “Hoe heb je nog geen
rijbewijs dan?”. Hoe je eenzaam verder worstelt en het niet lukt om om de hulp
te vragen die je nodig hebt. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Bovenstaande alinea voelde hetzelfde als alles wat een aantal jaar geleden mij ook overkwam. Hoezo dan na Lunteren en een lang individueel schematherapie traject nog niet voldoende progressie? Het is natuurlijk te kort door de bocht en het is niet altijd zo diep. Bovenstaande dingen zijn voor iedereen pijnlijk, maar de extreme mate waarin het mij compleet vloert is wel heel erg heftig. De dalen en het bijbehorende gedrag zijn niet gezond. Ik sta zelf aan het roer, maar het lukt mij niet om koers voor een langere periode te behouden. Het gaat gemiddeld eens in de twee weken nog extreem mis en deze week duurde dat weer een gehele week. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is de rouw en het proces van accepteren van je eigen psychische aandoening. Het is matigen en moeilijke keuzes maken die alleen jij in je volledig kan begrijpen en en die anderen zo graag willen bagatelliseren. Een vast contract en GGZ-vrij, maar nog steeds een interne strijd in mij. Deze week is geen uitzondering en kan niet als zomaar een terugval worden gezien. Het sluimert nog constant en kleine triggers zorgen steeds opnieuw dat het misgaat. Accepteren, leren, verder gaan en nieuwe pijnlijke keuzes maken. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is alweer halverwege april als ik tijd vind om een blog te schrijven over de maand maart. Het is niet dat ik er geen zin in heb, maar ik heb nu eenmaal andere prioriteiten op sommige momenten. Het is soms ook best moeilijk om alles wat je wil in je leven te passen. Ik ben maart in ieder geval positief geëindigd. In deze blog kijk ik nog eens terug, met name naar mijn coping, op die maand.
